ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το ἄγνωστο αὔριο, ὁ ἄνθρωπος πάντοτε προσπαθοῦσε και προσπαθεῖ νά γνωρίση. Προσπαθεῖ πολλές φορές νά μάθη μέ αγωνία τί θά συμβῆ σέ μικρό ἤ μεγάλο χρονικό διάστημα, σέ τοπικό ἐπίπεδο ἤ σέ γενικότερο, τό ὁποῖο ἀφορᾶ ὅλους τούς ἁνθρώπους, σέ ὅ,τι ἁφορᾶ τήν πνευματική του ὑπόστασι ἤ τήν ὑλική του παρουσία ἐπάνω στή γῆ.
Στήν ἀναζήτησί του αὐτή πολλές φορές παίρνει ἀφορμή ἀπό κάποιες προφητεῖες τίς ὁποῖες ὁ Θεός φανερώνει κατά καιρούς σέ κάποιους ἀνθρώπους καί κάνει γνωστό τό αὔριο με αἰνιγμα-
τικό τρόπο καί πολλές φορές μέ λεπτομερῆ παρουσίασι διαφόρων γεγονότων.
Ἡ γνῶσις τοῦ αὔριο ἀνήκει μόνο εἰς τόν Θεόν΄ ὅτι ἐπιτρέπει Ἐκείνος, μπορεῖ νά μάθη ὁ ἄνθρωπος εἰς τήν ἀναζήτησίν του. Ἕναν σκοπόν ἔχουν οἱ προφητεῖες: συνήθως ἀναφέρονται σέ ἄσχημα γεγονότα, νά ξυπνήσουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν πνευματικό λήθαργο εἰς τόν οποῖον ζεῖ, νά κατανοήση τόν κατήφορο εἰς τόν ὁποῖον βαδίζει καί ν’ ἀλλάξη τρόπον σκέψεως καί βιώσεως, δηλαδή νά ἀποκτήση τήν σωτήριον μετάνοιαν.
Ἡ προσέγγισις τῶν προφητειῶν δέν γίνεται μέ ὀρθολογιστικό τρόπο, μέ συσχετισμούς καί ἀντιπαραβολές κειμένων καί γεγονότων. Ἡ προφητεία εἶναι ἀποκάλυψις Θεοῦ, καί μόνον μέ θεία φώτισι ἑρμηνεύεται. Ἡ ἐνάρετος ζωή, ἡ τακτική καί εἰλικρινής ἐξομολόγησις σέ Ὀρθόδοξον ἱερέαν, ἡ συνεχής Θεία Κοινωνία, ἡ ἀδιάλειπτος προσευχή, ἡ ἀνάγνωσις τῆς Ἁγίας Γραφής καί τῶν Πατερικῶν κειμένων καί ἰδιετέρως ὁ προσωπικός ἀγών ἑνός ἑκάστου, ἐναντίον τῶν παθῶν, εἶναι ἀπαραίτητος προϋπόθεσις γιά τήν κατανόηση τῶν Προφητειῶν. Τότε ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἀφίεται ὁλοκληρωτικά εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί δέν ἐρωτᾶ πῶς, γιατί καἰ πότε, γιἀ τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Τότε Ἐκεῖνος ὅταν καί ὅπου καί ὅπως θέλη, διαλέγει ἕναν δοῦλον Του καί ἀποκαλύπτεται.
Τά χρόνια τά ὁποῖα ζεῖ καί τά ἑπόμενα πού θά ζήση ὁ ἄνθρωπος, εἶναι ἀπό τά χειρότερα, ἄν ὄχι τά χειρότερα πού ἔζησε ἐπάνω στή γῆ. Τό σκοτάδι μέ ἔντεχνο καί πλάγιο τρόπο ἔχει καλύψει τά πάντα. Κάτι μικρά φωτάκια, ἐδῶ καί κεῖ ὑπάρχουν, ἀλλά καί κεῖνα προσπαθούν νά τά σβήσουν. Ὁ ἀόρατος ἐχθρός έκυρίευσε, τό θηρίο εἶναι πρό τῶν πυλῶν καί οἱ ἄνθρωποι δέν καταλαβαίνουν ὅτι εἶναι ἕτοιμο νά τούς κατασπαράξη.
Ὁ Θεός δίνει σημεῖα πολλά, ἀλλά ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου ἔχει παχυνθεῖ πολύ, δέν τά καταλαβαίνει καί τά χλευάζει. Ὅμως ἀλοίμονον! Ὁ Κύριος εἶπε… «Πᾶσα ἀμαρτία καί βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δέ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις» (Κατά Ματθαῖον, κεφ. ιβ΄ 31)
Ὅταν ἦλθε ὁ Κύριος στή γῆ, μετάνοια ἐζήτησε ἀπό τόν ἄνθρωπο γιά νά σωθῆ. Μετάνοια κήρυξαν και ὁ Τίμιος Πρόδρομος καί οἱ Ἀπόστολοι, μετάνοια καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Μετάνοια ζητᾶ καί τώρα ὁ Κύριος ἀπό ἐμᾶς γιά νά σταματήση τό κακό.
Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης, εἶπε σέ κάποιον:
« Ὅλα μπορεῖτε νά τά ἀλλάξετε ἀπό σᾶς ἐξαρτᾶται. Δύο μόνον δέν μπορεῖτε νά ἀλλάξετε, τήν Ἁγία Τριάδα καί τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Μόλις προλαμβάνετε νά σωθεῖτε ἀπό τόν Ἕναν, τόν Ἰησοῦν. Μήν πλανᾶσθε ἄνθρωποι, δέν ὁμιλεῖ γιά τήν Δευτέραν Παρουσίαν. Οὐδείς γνωρίζει περί αὐτῆς. Ὁμιλεῖ γιά τήν ἀναλαμπή τῆς Ὀρθοδοξίας ».
Εὔχεσθε.
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ Ήχος δ'
Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καί τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῶ τῶ Θεῶ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμών.
ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ
Ἧχος δ'. Ὁ Ὑψωθείς Ἐν τῶ Σταυρῶ.
Γεωργηθείς ὑπό Θεοῦ ἀνεδείχθης, τῆς εὐσεβείας γεωργός τιμιώτατος, τῶν ἀρετῶν τά δράματα συλλέξας σεαυτῶ, άθλήσας δέ δι' αἵματος, τόν Χριστόν ἐκομίσω΄ καί ταῖς πρεσβείαις Ἅγιε ταῖς σαῖς, πᾶσι παρέχεις, πταισμάτων συγχώρησιν.
ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Μέγας ἐν ἀθλήσει ἀναδειχθείς, ὡς τροπαιοφόρος, καί ἐν θαύμασιν εὐκλεής, μέγας ἀντιλήπτωρ, τῆς Ἐκκλησίας ὤφθης, Γεώργιε παμμάκαρ, Μαρτύρων καύχημα.
Αφιερώνεται
εἰς τήν μνήμην
τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας
κ.κ. Χρυσοστόμου Θέμελη
Τό Ἱστορικόν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ
Τόν Ἰανουάριο τοῦ 1990, σέ ἕνα μικρό χωριό τῆς Μεσσηνίας, εἰς τό Νεοχώριον Ἰθώμης, ἄρχισε μία ἱστορία.
Ἕνας νέος ἄνθρωπος ὀνόματι Γεώργιος, εἶδε στό ὄνειρό του τόν Ἅγιο Γεώργιο τόν Τροπαιοφόρο. Τόν ὁδήγησε σέ ἕνα μέρος ὅπου ἦταν τό παλαιό χωριό ἐπί Τουρκοκρατίας, τοῦ ἔδειξε τά ἐρείπια τῆς παλαιᾶς Ἐκκλησίας πού ἦταν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί τοῦ εἶπε: « Θέλω νά μοῦ φτιάξεις τό σπίτι μου ». Ὁ Γεώργιος τοῦ λέγει: « Πῶς νά τό φκιάξω; Τό χωράφι δέν εἶναι δικό μου, οὔτε χρήματα ἔχω ». Ὁ Ἅγιος τοῦ απαντᾶ: « Θά σέ βοηθήσω ἐγώ ». Τό πρωῒ ἐρώτησε ὁ Γεώργιος τήν μητέρα του, ποῦ ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία τοῦ παλαιοῦ χωριοῦ΄ αὐτός δέν εἶχε πάει ποτέ σ΄ ἐκείνο τό μέρος. Μετά τίς ὑποδείξεις τῆς μητέρας του, ἔψαξε καί βρῆκε μέ δυσκολία, τά ἐρείπια τῆς παλαιᾶς Ἐκκλησίας, διότι τό μέρος εἶχε γίνει δάσος.
Μία ἡμέρα πήγε στό σπίτι του ἡ ἰδιοκτήτρια τοῦ κτήματος, στό ὁποῖον εὑρίσκονται τά ἐρείπια, ἡ κα Βάσω Κουτσούκου, κάτοικος Νεοχωρίου Ἰθώμης. Τότε ὁ Γεώργιος τῆς εἶπε: « Ἐάν καμιά φορά πωλήσης τό χωράφι σου ποῦ εἶναι στοῦ ¨Μπέτσι¨ (ἦταν ἡ ὀνομασία τοῦ παλαιοῦ χωριοῦ) θά τό ἀγοράσω ἐγώ γιά νά φκιάξω τήν ἐκκλησία ». Αὐτή τοῦ απαντᾶ: « Ἐάν εἶναι γιά τήν Ἐκκλησία, ἡ μητέρα μου τό δωρίζει ».
Ἕνα πρωῒ ὁ Γεώργιος ξεκίνησε καί πῆγε στό κτῆμα γιά νά καθαρίση τά ἐρείπια ἀπό τά πολλά δένδρα καί θάμνους πού ὑπήρχαν μέσα καί γύρω ἀπό αὐτά. Ἀφοῦ καθάρισε τά δένδρα, ἄρχισε νά καθαρίζη τά θεμέλια ἀπό τίς πέτρες πού εἶχαν γκρεμισθεῖ. Ἄρχισε ἀπό τό Ἱερό τοῦ Ναοῦ, τό ὁποῖον ἦταν γκρεμισμένο μέχρι τήν Ἁγία Τράπεζα. Ἔπαιρνε τίς πέτρες μέ τά χέρια του καί τίς μετακινοῦσε. Σέ μία στιγμή ἄκουσε μία φωνή νά τοῦ λέγει: « Πρόσεχε τά φίδια, πρόσεχε τά φίδια ». Τότε πῆρε ἕναν κασμά καί σήκωνε τίς πέτρες μέ αὐτόν. Ἀφοῦ σήκωσε δύο-τρεῖς πέτρες, κάτω ἀπό μία βρῆκε δύο φίδια. Αὐτός ἦταν ἕνας τρόπος, γιά νά δείξη ὁ Ἅγιος Γεώργιος στόν νέον αὐτόν πώς τόν προστατεύει, διότι στό μέρος ἐκεῖνο ὑπῆρχαν πολλά φίδια καί πολλοί σκορπιοί.
Ἄποψις κτιρίων και αὐλής
Ἀφοῦ καθάρισε τά ἐρείπια, σκεπτόταν νά κτίση μέ τσιμεντόλιθους ἤ τοῦβλα, ἐπάνω στά παλαιά θεμέλια καί νά φέρη μάστορα (εἰδικό κτίστη) διότι αὐτός δέν εἶχε καμμία σχέσι μέ τήν οἰκοδομή. Τότε ἐφάνη πάλι ὁ Ἅγιος Γεώργιος καί τοῦ εἶπε: « Θά κτίσης ἐσύ μέ πέτρα ». Ἀγόρασε Ὑλικά καί ἕνα πρωῒ ἄρχισε νά κτίζει. Ἔβαλε τό ράμμα γιά νά κτίση τόν τοῖχο, ἀλλά δέν μποροῦσε μέ αὐτό. Κατόπιν αὐτοῦ τό ἔβγαλε καί τήν Ἐκκλησία τήν ἔκτισε χωρίς ράμμα καί ζύγι. Ὅπου τοποθετοῦσε τίς πέτρες ἐκεῖ ταίριαζαν.
Ὅταν πέρασαν δύο μῆνες, ἀπό τότε πού ἄρχισε νά κτίζει, ὁ Ἅγιος Γεώργιος σέ ὄνειρο τοῦ φανέρωσε μία εἰκόνα, μία ἀσυνήθιστος εἰκόνα καί τοῦ εἶπε: « Αὐτή ἡ εἰκόνα, εἶναι γιά αὐτή τήν Ἐκκλησία καί θά λειτουργηθῆ ἡ ἐκκλησία, ὅταν ἔλθη αὐτή ». Ποῦ ἦτο αὐτή ἡ εἰκόνα, πότε θά ἤρχετο, ἐάν ἦτο παλαιά ἤ καινούργια ὁ Γεώργιος δέν γνώριζε. Γνώριζε μόνον τήν παράστασι τῆς εἰκόνος καί μέ τίς λίγες γνώσεις πού διέθετε, δέν τήν εἶχε ξαναδεῖ πουθενά.
Τήν Ἐκκλησία τήν ἔκτισε σέ δυόμισυ μῆνες, ἔχοντας ὑπεράνθρωπον δύναμιν. Αὐτός ἦτο ἐργάτης καί κτίστης, μέ ἀρχιμάστορα τόν Ἅγιο Γεώργιο τόν Τροπαιοφόρο. Ἔπειτα χωρίς νά γνωρίζει τήν τέχνη, ἔκανε καί τήν σκέπη τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἕτοιμη. Ἀγοράσθησαν τά ἱερά σκεύη. Τά κανδύλια κατασκευάσθησαν στά Ἰωάνιννα, μέ τήν φροντίδα τοῦ π.Εὐθυμίου, ἱερομονάχου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βουλκάνου καί μέ χρήματα γυναικῶν ἐκ τοῦ χωρίου Βαλύρας. Οἱ εἰκόνες τοῦ τέμπλου ἔγιναν ἀπό τίς Μοναχές τοῦ Ἡσυχαστηρίου τοῦ Προφήτου Ἰωήλ τῆς Καλαμάτας. Ἕτοιμη ἡ Ἐκκλησία γιά νά λειτουργηθῆ.
Τότε ὁ Ἅγιος Γεώργιος τοῦ εἶπε νά πάη στόν Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ.κ. Χρυσόστομο Θέμελη καί νά τόν ἐνημερώση περί τοῦ ὅλου ἔργου, πού φτιάχνει. Πράγματι πῆγε στόν Μητροπολίτη, ὁ ὁποῖος τόν δέχτηκε μέ καλωσύνη καί τόν ἄκουσε μέ προσοχή, σέ ὅλα ὅσα τοῦ ἔλεγε, τά ὁποῖα εἶχαν συμβεῖ μέχρις ἐκεῖνο τόν καιρό. Μετά λίγες ἡμέρες ὁ Μητροπολίτης μαζί μέ τόν ἱερέα τῆς ἐνορίας τοῦ χωριοῦ, ἐπισκέφθησαν τήν νεοκτισθεῖσα Ἐκκλησία καί εἶδε ἰδίοις ὄμμασι τά κατασκευασθέντα ἕως τότε ἔργα. Ἐπιθυμία τοῦ Μητροπολίτου ἦταν νά φυτευθοῦν κυπαρίσσια. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος δέχθηκε τήν ἐπιθυμία του καί ἔτσι ὁ Γεώργιος φύτεψε δέκα κυπαρίσσια. Το ἕνα ὅμως ξεράθηκε καί ἔμειναν ἐννέα. Ἐπίσης ὁ Μητροπολίτης εἶπε νά ζητηθῆ ἀπό τήν ἰδιοκτήτρια γιαγιά Κωνσταντίνα, ἡ ὁποῖα δώρισε διά λόγου τό κτῆμα, νά κάνη καί συμβόλαια, γιά νά φύγη καί τυπικά ἡ Ἐκκλησία ἀπό ἀνθρώπινη κυριαρχία.
Ἡ γιαγιά εἶπε: « Ἐγώ τό δώρισα διά λόγου καί δέν τό παίρνω
πίσω, ὁ λόγος μου εἶναι καί συμβόλαιο καί γι΄αὐτό δέν κάνω συμβόλαια ».
Μετά δύο χρόνια, ὁ Ἅγιος Γεώργιος εἶπε στόν Γεώργιο νά ζητήση ἀπό τήν γιαγιά Κωνσταντίνα νά κάνη τά συμβόλαια. Τότε ἡ γιαγιά τό δέχθηκε καί ἔτσι ἔγιναν τά συμβόλαια καί ἡ Ἐκκλησία πῆγε στόν δικαιοῦχο της τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος τήν δώρισε στόν Ἅγιό Του Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο τόν Τροπαιοφόρο.
Ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἔτοιμη καί ὁ Γεώργιος περίμενε τήν προαναφερθεῖσα εἰκόνα γιά νά παραδοθῆ ἡ Ἐκκλησία στούς ἀνθρώπους καί νά λειτουργεῖται. Ἀλλ΄ὅμως, οὔτε ἡ εἰκόνα ἐρχόταν, οὔτε καί ὁ Ἅγιος Γεώργιος, ἄφηνε τόν Γεώργιο νά φύγη ἀπό τό σπίτι του (τήν Ἐκκλησία). Κάθε ἡμέρα τόν ὁδηγοῦσε ἐκεῖ. Περνοῦσαν οἱ μῆνες καί τά χρόνια καί ὁ Ἅγιος φανέρωνε κατά καιρούς τό θέλημά του. Κατόπιν ἐντολῆς του ἔκανε τήν διαμόρφωσιν τοῦ χώρου καί τήν πλακόστρωσι. Σέ ὄνειρο τοῦ εἶπε νά φυτέψη ἐννέα πυράκανθα καί τό ἕνα νά τό κάνη σέ σχῆμα διπλοῦ Σταυροῦ, δίπλα στήν ψηφιδωτή εἰκόνα του. Τοῦ ἔδειξε καί τό μέρος πού θά τό φύτευε. Ὁ Γεώργιος ἀγόρασε καί ἐφύτεψε δέκα πυράκανθα, τό ἕνα ὅμως ξεράθηκε καί ἔτσι ἔμειναν ἐννέα. Μετά τοῦ εἶπε νά κάνη διάνοιξη τοῦ δρόμου καί πλατεῖα γιά τά αὐτοκίνητα.
Πέρασαν δύο χρόνια ἀπραξίας. Ἕνα βράδυ τοῦ εἶπε:
«Ἡ Ἐκκλησία θά λειτουργηθῆ σέ τρεῖς καιρούς. Τώρα ἑτοιμάζεται». Πέρασε ἀκόμη λίγος καιρός καί τότε ἄρχισε νά καλλωπίζη ὁ Ἅγιος τό σπίτι του μέ διάφορα κτίσματα εἰς τόν περίβολο.
Οἱ κύριοι Κωνσταντῖνος Χάντζιος, Σταῦρος Γιαννόπουλος καί Δημήτριος Λαχανᾶς, μέ τά ἀδέλφια του, τά κτήματα τῶν ὁποῖων συνορεύουν μέ τό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, τοῦ παραχωροῦν μέρος ἀπό τά κτήματά τους, ὅταν ὁ Γεώργιος τά χρειάσθηκε.
Κατά καιρούς ἔλεγε ὁ Ἅγιος στόν Γεώργιο νά κάνη ἕνα εἰκονοστάσιο στήν ἀρχή τοῦ δρόμου, πού ὁδηγεῖ στήν Ἐκκλησία. Νά κάνη τήν εἰκόνα του ψηφιδωτή, καθώς καί τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἰς τό ἐξωτερικόν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Νά διακοσμήση το προσκυνητάρι του μέ ψηφιδωτά. Νά διακοσμήση τό τέμπλο μέ πέτρα καί νά γίνουν ξύλινα σκαλιστά στασίδια. Ὁ Ἅγιος ἔδινε τά σχέδια, ἔβαζε τήν τέχνη στά χέρια τοῦ Γεωργίου καί τά ἔργα ἐτελείωναν. Πέρασε λίγος καιρός ἡσυχίας (ἀπραξίας) καί τά ἔργα ἄρχισαν πάλι. Τοῦ εἶπε νά κάνη κτίσματα καί νά σκεπάση τίς δύο ψηφιδωτές εἰκόνες, τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, νά φτιάξη τό κωδωνοστάσιο μεγάλο μέ τέσσαρες καμπάνες. Συνέχισε μέ τό παρεκκλήσιο ταῆς Ἁγίας καί φλεγομένης Βάτου τοῦΜωϋσέως καί τό Ὄρος τῶν Μακαρισμῶν.
Τό ἑπόμενον ἔργο πού ἔχει βάλει στά χέρια του, εἶναι τά πέτρινα ὑπόστεγα καί ἡ διαμόρφωσις ἑνός χώρου τῆς αὐλῆς. Πάντα ὁ Ἅγιος Γεώργιος τοῦ δίνει τά σχέδια. Βάζει τέχνη στά χέρια τοῦ Γεωργίου (αὐτός εἶναι τελείως ἄτεχνος), τόν βοηθάει καί δέν κουράζεται καθόλου σωματικά, φροντίζει ὁ ἴδιος γιά τά ὑλικά, χρήματα καί ὁ,τιδήποτε ἄλλο χρειάζεται.
Σέ ὅλες τίς κατασκευές καί ἐργασίες, ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἶναι ὁλοζώντανη, τήν ὁποία πολλοί ἄνθρωποι τήν γνωρίζουν πότε συνηδειτά καί πότε ἀσυνήδειτα. Στά ἑπτά χρόνια ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἁπεκάλυψε εἰς τόν Γεώργιον, τί εἶναι ὅλα αὐτά καί γιατί γίνονται. Ὅλα εἶναι συμβολικά καί ἔχουν ἕνα βαθύ νόημα.
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, φανερώνοντας τήν δόξαν καί τά μεγαλεῖα Του, διά τοῦ Ἁγίου Του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, θέλει νά ὁδηγήση τούς ἀνθρώπους στήν ἀληθινή πνευματική ζωή καί νά τούς προειδοποιήση καί προστατέψη κατά τίς δύσκολες ἡμέρες πού ἔρχονται.
Πέρασαν δέκα τρία χρόνια ἀπό τήν πρώτη ἡμέρα τῶν ἐργασιῶν. Τό προσκυνητάρι μέσα στό Ναό, κενό, μέ ἕνα χῶρο ἕτοιμο νά τοποθετηθῆ ἡ ἀναμενόμενη εἰκόνα. Κατά καιρούς, ἁγιογράφοι προσπάθησαν νά κάνουν τήν εἰκόνα. Ὁ Γεώργιος τούς περιέγραψε τό πῶς πρέπει νά εἶναι ἡ εἰκόνα, ἀλλά αὐτοί δέν μποροῦσαν νά τήν κάνουν. Κάποιοι ἔφεραν εἰκόνες, ἀλλά καμμία δέν ἦταν αὐτή πού περίμενε νά ἰδῆ.
Μία κυρία πού μένει στήν Ἀθήνα καί ὁ ἄνδρας της κατάγεται ἀπό τά μέρη τῆς Μεσσηνίας, ἐρχόταν μία φορά τόν χρόνο στήν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου. Ὅταν ἄκουσε γιά τήν εἰκόνα, εἶπε ὅτι θά προσπαθοῦσε νά τήν ἁγιογραφήση. Ἡ δουλειά της δέν εἶναι ἁγιογράφος, κάνει ὅμως ἐρασιτεχνική ἁγιογραφία. Τόν ἑπόμενο χρόνο λέγει: «Δέν μπορῶ νά τήν κάνω ἀλλά θά προσπαθήσω».
Τόν δεύτερο χρόνο λέγει: «Δέν πηγαίνουν τά χέρια μου». Τόν τρίτο χρόνο λέγει: «Σώπα πού θά ἀξιώση ἐμένα ὁ Ἅγιος Γεώργιος νά τοῦ φτιάξω τήν εἰκόνα». Τόν τέταρτο χρόνο λέγει: «Ἔχω μία πληροφορία ἀπό τόν Ἅγιο Γεώργιο νά τοῦ φτιάξω τήν εἰκόνα». Ὁ Γεώργιος τῆς λέγει νά τήν φτιάξη. Μετά ἀπό λίγον καιρό ἔρχεται φέρνοντας τήν εἰκόνα καί τοῦ ἐξηγεῖ πῶς τήν ἔφτιαξε: «Δέν μέτρησα τίς διαστάσεις τοῦ χώρου γιά τήν ὑποδοχή τῆς εἰκόνος, ἀλλά ὑπελόγισα μέ τό μάτι μου περίπου κάποιες διαστάσεις καί πῆγα στήν Ἀθήνα σ’ἕναν μαραγκό νά παραγγείλω τήν σανίδα. Αὐτός εἶχε ἕτοιμες πολλές σανίδες, γιατί καί ἄλλοι ἁγιογράφοι ἔκαναν παραγγελίες, ἀλλά μοῦ λέγει: «Δέν μπορεῖς νά πάρης καμμία ἀπ’αὐτές».
Τό βλέμμα μου ὅμως ἔπεσε σέ μία γωνία σανίδας πού ἦταν σκεπασμένη ἀπό ἄλλες καί τόν ἐρωτῶ περί αὐτῆς. Αὐτός τήν ξεσκεπάζει καί βλέπει ὅτι ἦταν ἕτοιμη σανίδα καί μοῦ λέγει ὅτι αὐτή μόνο μπορεῖς νά πάρης. Τήν πῆρα καί ἄρχισα νά ἁγιογραφῶ ἐπάνω σ΄αὐτήν. Ὅσο ἁγιογραφοῦσα αἰσθανόμουν τόν Ἅγιο Γεώργιο δίπλα μου καί τό σπίτι μου εὐωδίαζε ὅλο. Τά ἀνηψάκια μου πού ἔπαιζαν κοντά μου ρωτοῦσαν: «Θεία, μπριζόλες μαγειρεύεις;» μή γνωρίζοντας τά παιδιά τί συνέβαινε. Ὅταν ἔκανα τό πρόσωπον τῆς Παναγίας μας (ἡ ὁποία εὑρίσκεται καί Αὐτή στήν εἰκόνα) τό πρόσωπό Της ἐφαίνετο σάν κοριτσάκι. Τό ἔσβυνα ἀλλά καί πάλι τό πρόσωπό Της ἦταν ἴδιο ὅπως καί πρίν καί ἔτσι κατάλαβα ὅτι ἔτσι ἔπρεπε νά μείνη. Ἀφοῦ τελείωσα τήν εἰκόνα, ὁ Ἅγιος Γεώργιος μοῦ εἶπε, πνευματικῶ τῶ τρόπω, χωρίς νά ἀκούω μέ αὐτιά σωματικά, νά ζυμώσω ἕνα πρόσφορο καί μαζί μέ ἕνα μπουκάλι κρασί καί τήν εἰκόνα, νά τά φέρω, μέ τά πόδια μέχρι μία
ορισμένη ἀπόστασι, στήν Ἐκκλησία.
Δέν ἤξερα ὅμως νά ζυμώσω πρόσφορα. Πάλι πνευματικῶ τῶ τρόπω, ὁ Ἅγιος Γεώργιος μέ ὁδήγησε τό πῶς θά τό ζυμώσω». Ἔτσι λοιπόν, ἡ κυρία ἔφερε τά τρία πράγματα στήν Ἐκκλησία. Καί μετά ἀπό λίγο καιρό, ὁ Γεώργιος ἔλαβε τήν πληροφορία, νά γίνη τήν 1η Μαῒου ἡ πρώτη λειτουργία στόν Ἱερό Ναό, ὅπως εἶχε ὁρίσει ὁ Ἅγιος Γεώργιος. Ὁ Γεώργιος πῆρε τήν εἰκόνα νά ἰδῆ ἐάν ταιριάζει στίς διαστάσεις, οἱ ὁποῖες προϋπῆρχον καί εἶδε πώς ἡ εἰκόνα εἶχε ἀκριβῶς τίς ἴδιες διαστάσεις!
Ἡ παράστασις τῆς εἰκόνος μεταφράζεται, σέ ἕνα μήνυμα τοῦ Θεοῦ πρός τοὐς ἀνθρώπους. Τό κόκκινο ἄλογο δέν εἶναι τοῦ Ἅγίου Γεωργίου, ἀλλά εἶναι αὐτό πού ἀναφέρεται στήν δευτέρα σφραγίδα τοῦ 6ου κεφαλαίου τῆς Ἀποκαλύψεως. Τό Ἀρνίον ἀνοίγει τήν δευτέρα σφραγίδα καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, βλέπει ἵππον πυρός καί εἰς τόν ἀναβάτην τοῦ ἵππου , ἐδόθη ἡ ἐξουσία, νά ἄρη τήν εἰρήνη ἀπό τήν γῆ καί νά σφαγῶσιν ἀλλήλοις. Αὐτός εἶναι ὁ πόλεμος. Τό μήνυμα λέγει:
Πόλεμος θά ἀρχίση ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν. Στόν πόλεμον αὐτόν, ὁ Κύριος ἔχει τρία ὅπλα διά τούς Χριστιανούς. Τήν Κυρίαν Θεοτόκον, τόν Τίμιον Σταυρόν καί τόν Ἅγιον Γεώργιον. Οἱ Χριστιανοί γιά νά ἐπιβιώσουν σ’ αὐτόν τόν πόλεμο, πρέπει νά ἔχουν πίστη γρανιτένια! Τό μόνο πού ἑνώνει τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεόν εἶναι ἡ πίστις καί αὐτή πρέπει νά εἶναι στερεή σάν τόν γρανίτη, ὁ ὁποῖος εἶναι τό πιό σκληρό πέτρωμα. Ἡ κολώνα ἐπάνω στήν ὁποία εἶναι ἡ Παναγία, εἶναι γρανιτένια.
Ἀφ΄ὅτου ἦλθε ἡ εἶκόνα αὐτή, ἄρχισε ἡ ἀντίστροφος μέτρησις γιά αὐτόν τόν πόλεμο.
Ἡ εἰκόνα χρειάστηκε νά περάσουν δέκα τρία χρόνια γιά νά ἔλθη, κατά τά ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία δέν ἐλειτουργεῖτο. Ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζεται τήν 1ην Μαῒου καθώς προαναφέραμε. Ἰδού τό πῶς ὁρίσθηκε ἡ ἡμερομηνία αὐτή ἀπό τόν Ἅγιο Γεώργιο. Ὅταν ὁ Γεώργιος ἔκτισε τήν Ἐκκλησία, ἐρώτησε τόν Ἅγιο Γεώργιο: « Πότε θά ἑορτάζωμε αὐτή τήν Ἐκκλησία, ἀφοῦ στό χωριό ἔχομε καί ἄλλο Ναό στό ὄνομά σου;» Καί ὁ Ἅγιος τοῦ ἀπαντᾶ: « Ὅταν ὁ Θεός ἀνοίγη ἕνα σπίτι Του, δέν κλείνει ἄλλο. Ἄλλη ἡμέρα θά ἑορτάζωμαι ἐδώ».
Κάποιον μῆνα Μάρτιον στέλνει ὁ Ἅγιος, τόν Γεώργιον στήν Ἱεράν Μονήν τῆς Παναγίας Μαλεβῆ. Στό τέλος τῆς συζητήσεώς του μέ τήν Γερόντισσα, τοῦ λέγει: « Νά πῆς στόν ἱερέα τοῦ χωριοῦ σου, νά λειτουργῆ τήν Ἐκκλησία (στοῦ Μπέτση) τήν 1η Μαῒου ἑκάστου ἔτους ». Τόν ἑπόμενον μῆνα τήν 23ην Ἀπριλίου, ἦλθε στήν Ἐκκλησία ἕνα ἀνδρόγυνο, μέ τά παιδιά του, ἀπό τόν Μελιγαλᾶ. Φεύγοντας, ὁ ἄνδρας γυρίζει και λέγει: « Γιῶργο τήν Ἐκκλησία νά τήν λειτουργῆς τήν 1ην Μαῒου». Ἀργότερα δόθηκε καί ἡ πληροφορία στόν Γεώργιο, ἀπό τόν Ἅγιο Γεώργιο, ὅτι ἡ Ἐκκλησία θά ἑορτάζεται τήν 1ην Μαῒου, διότι ὁ Θεός θά καταργήση τίς ἑορτές τῶν ἀνθρώπων.
Τό πέτρινο εἰκονοστάσι τῆς συμβολικής εἰκόνας
Στόν χῶρο αὐτό γίνονται διάφορα θαυμαστά γεγονότα καί πρός δόξαν Θεοῦ, ἀναφέρονται μερικά. Ὅταν ὁ Γεώργιος κατασκεύαζε τήν Ἁγία Τράπεζα καί ἔφτιαχνε τήν θήκη γιά τά ἐγκαίνια ὁ Ἅγιος Γεώργιος τοῦ λέγει: « Ἐσύ θά βάλης τά Ἅγια Λείψανα ». Αὐτός ὅμως δέν δέχθηκε τόν λόγον αὐτό καί τόν ἐξέλαβε ὅτι ἦτο ἐκ τοῦ πονηροῦ, καθ’ ὅσον τά Ἅγια Λείψανα τά τοποθετεῖ στήν Ἁγία Τράπεζα ὁ Μητροπολίτης. Πέρασαν δέκα χρόνια ἀπό τότε. Ἕνα ἀπόγευμα ἦλθαν στήν Ἐκκλησία κάποιοι ἄνθρωποι. Μία γυναῖκα δίδει στόν Γεώργιο ἕνα μικρό δεματάκι καί τοῦ λέγει: « Αὐτό εἶναι γιά την Ἐκκλησία ». Ἀφοῦ ἔφυγαν, τό ἀνοίγει γιά νά ἰδῆ τί περιέχει. Ἦταν μία μικρή πολυγωνική λειψανοθήκη, μέ μικρά λείψανα Ἁγίων. Τότε λέγει: « Ἅγιέ μου Γεώργιε, τί νά τά κάνω; » Μία φωνή τοῦ ἀπαντᾶ: « Στήν Ἁγία Τράπεζα ». Σκέφθηκε, θά χωρᾶ ἡ τρύπα τήν λειψανοθήκη; γιατί ἦταν μικρή. Ἔκπληκτος ὅμως εἶδε ὅτι ἡ λειψανοθήκη χώρεσε ἀκριβέστατα στήν τρύπα. Τότε θυμήθηκε τόν λόγο τοῦ Ἁγίου, πού τοῦ εἶπε πρό δέκα ἐτών, ὅτι τά Ἅγια Λείψανα θά τά βάλη ὁ Ἴδιος.
Πρίν ἕνα χρόνο θά ἐπισκεπτόταν κάποιος τήν Ἐκκλησία. Ὁ Γεώργιος σκεπτόταν τί νά τοῦ πεῖ ἀπό τήν ὅλη αὐτή ἱστορία. Ἕνα βράδυ ἦταν στό Παρεκκλήσι τῆς Ἁγίας Βάτου τοῦ Μωϋσέως καί ἔλεγε: « Κύριε, καί Ἅγιέ μου Γεώργιε, νά δείχνατε κάποιο σημεῖο γιά νά πιστέψη αὐτά τά πράγματα…» Ἀμέσως ὅμως λέγει: « Τί νά δείξετε… τόσα ἔχετε κάνει ἐδῶ, δέν χρειάζεται».
Τό πρωῒ τηλεφωνεῖ στόν Γεώργιο ἕνας φίλος του καί τόν ἐρωτᾶ: « Τί εἶναι αὐτό τό σημεῖο στήν φωτογραφία τῆς ἐφημερίδος; » (εἶχε προηγηθεῖ ἕνα ρεπορτάζ μιᾶς ἐφημερίδος γιά τό μέρος αὐτό). Ὁ φωτογράφος εἶχε τραβήξει μία φωτογραφία κρυφά.
τῆς ἐφημερίδος
Κοιτάζει αὐτός τήν φωτογραφία καί βλέπει σέ μιά ἁψίδα τοῦ Παρεκκλησίου νά ἔχει ἔμφανισθῆ ὁ Ἔσταυρωμένος Χριστός μέσα σ’ ἕνα ἑπτάπλευρο πλαίσιο. Ἦταν ἐξ ἀρχῆς στήν φωτογραφία;… ἔγινε μετά τήν χθεσινή προσευχή πρός τόν Κύριο; Κανένας δέν τό εἶχε παρατηρήσει.
Πρό δύο ἐτών περίπου, τήν ἑβδομάδα πρίν ταῆς ἑβδομάδος τοῦ Λαζάρου, συνέβη τό ἑξῆς περιστατικό. Τήν Πέμπτη τό βράδυ ὁ Γεώργιος ἔφυγε ἀπό τήν Ἐκκλησία, περίπου στίς 11 τό βράδυ. Τό πρωῒ τῆς Παρασκευῆς ἦταν πάλι ἐκεῖ στίς 7.30, ὡς συνήθως, γιά νά ἐργασθῆ.
Ἀνοίγοντας τήν πόρτα, βλέπει τόν Ἐσταυρωμένο, σχεδόν ξαπλωμένο στήν Ἁγία Τράπεζα. Πηγαίνοντας κοντά βλέπει τό πορτάκι τοῦ Ἀρτοφορίου ἀνοικτό καί τό συρταράκι τοῦ Ἄρτου μισοτραβηγμένο πρός τά ἔξω, χωρίς νά ἔχει μετακινηθῆ τό προστατευτικό διάφανο κάλυμμα τοῦ Ἀρτοφορίου. Ταράχθηκε καί διερωτᾶτο τί ἔγινε. Καμμία παραβίασις τῆς πόρτας τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ Ἐσταυρωμένος δέν εἶχε πέσει ἐδῶ καί 17 χρόνια. Τοποθέτησε τόν Ἐσταυρωμένον σέ κάθετη θέση, ἐπάνω στήν Ἁγία Τράπεζα, ὥστε ἦταν ἀδύνατον νά πέσει. Ἄρχισε νά ἑτοιμάζει τήν Ἐκκλησία γιά τήν ἑπομένη ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, πού θά γινόταν Θεία Λειτουργία. Σέ μία στιγμή ἐνῶ σκούπιζε μπροστά στήν πόρτα, ἀκούει ἕναν θόρυβο στήν Ἁγία Τράπεζα. Κοιτάζει καί βλέπει πάλι τόν Ἐσταυρωμένο πεσμένον, ὅπως τόν βρῆκε τό πρωῒ. Κατάλαβε πώς κάτι ἄσχημο συμβαίνει.
Μετά δύο ἡμέρες δόθηκε ἠ ἐξήγησις αὐτοῦ τοῦ γεγονότος: Τό ἀνοιγμένο Ἀρτοφόριο προμήνυε ὅτι ἡ Θεία Λειτουργία μετά ἀρκετό καιρό, θά σταματούσε νά τελεῖται.
Ὁ Ἐσταυρωμένος πού ἔπεσε.
Ἡ πόρτα τοῦ Ἱεροῦ
Τό Ἱερό τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶχε ἐξ ἀρχῆς πόρτα. Μία ἡμέρα ὁ Ἅγιος λέγει στόν Γεώργιο, νά ἀνοίξη πόρτα στό Ἱερό καί ἀφοῦ ἀνοίξη ἡ πόρτα θά ἀρχίσουν γεγονότα. Ἐπί πλέον τοῦ εἶπε πότε νά τήν ἀνοίξη. Μετά λίγες ἡμέρες, ἕνα ἀπόγευμα πηγαίνει στήν Ἐκκλησία ἡ κα Ἐλισάβετ Γαλανοπούλου, κάτοικος Νεοχωρίου καί τόν ρωτᾶ: « Θά ἀνοίξης καμμία πόρτα στήν Ἐκκλησία; » Τῆς ἀπαντᾶ: « Γιατί ρωτᾶς; » καί αὐτή τοῦ λέγει: « Τό βράδυ εἶδα σέ ὄνειρο, ὅτι σ’ αὐτό τό σημεῖο ὑπῆρχε πόρτα καί μία εἰκόνα τῆς Παναγίας τό Ἄξιον Ἐστιν » (ἔδειξε τό μέρος τό ὁποῖον τοῦ εἶχε δείξει ὁ Ἅγιος). Μετά αύτός ἐσκέπτετο, ἀφοῦ αὐτός ἀνοίξη τόν τοῖχο, ποιός μαραγκός θά φτιάξη τήν πόρτα. Ἐσκέπτετο τά παιδιά, πού εἶχαν κατασκευάσει και μία ἄλλη πόρτα τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνα ἀπόγευμα πηγαίνει στήν Ἐκκλησία ἕνας μαραγκός, ἀπό τά περίχωρα καί ἐρωτᾶ: « Γιώργο, θά φτιάξης ἐδῶ καμμία πόρτα; » τοῦ ἀπαντᾶ: « Γιατί ρωτᾶς; » Τότε αὐτός τοῦ λέγει: « Ἐγώ ὄνειρα δέν βλέπω, ἀλλά τό βράδυ εἶδα ὅτι ἤμουν ἐδῶ καί σ’ αὐτό τό μέρος (δείχνει ἀκριβῶς), βλέπω ἄνοιγμα στόν τοῖχο καί προσπαθοῦσα νά φτιάξω τήν πόρτα. Μετροῦσα τό ξύλο ἀλλά μία φορά κόνταινε καί μία μάκρυνε. Τότε ζήτησα τήν βοήθεια τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ». Καί ἔτσι κατάλαβε ὁ Γεώργιος ὅτι μ’ αὐτόν τόν τρόπο τοῦ ὑπέδειξε ὁ Ἅγιος τόν μαραγκό.
Ἀφοῦ ἔγινε ἡ πόρτα, περίμενε τά γεγονότα, γιά τά ὁποῖα τοῦ εἶχε μιλήσει ὁ Ἅγιος Γεώργιος. Ἡ πόρτα τελείωσε ἀρχάς Φεβρουαρίου ἐκείνου τοῦ ἔτους. Μετά λίγες ἡμέρες ἔγινε τό τρομακτικό κτύπημα στό τραῖνο στήν Ἱσπανία. Ἀκολούθησε ἡ πτῶσις τοῦ ἑλικοπτέρου Σινούκ καί ὁ θάνατος τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Πέτρου καί λοιπῶν θυμάτων, μετά ὁ μεγάλος σεισμός στήν Τουρκία, ἔπειτα τό μακελειό τοῦ θεάτρου τῆς Ρωσίας, τό τσουνάμι καί ἡ διαμάχη μεταξύ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ πόρτα τοῦ Ἱεροῦ
Τό 1994 ἐδόθη ἡ πληροφορία, νά κτίση τό κωδωνοστάσιο καί ἐκεῖ νά τοποθετήση τίς δύο σημαῖες. Τήν παλαιά Ἑλληνική μέ τόν Σταυρό στήν μέση καί τήν Βυζαντινή.
Ὁ Γεώργιος ἐνόμισε ὅτι αὐτό θά γινόταν κατά τήν ἑορτή τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως συνηθίζεται. Στά μέσα τοῦ Αὐγούστου τοῦ 2001 τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος Γεώργιος νά σηκώση τίς δύο σημαῖες καί νά μείνουν μονίμως ἐκεῖ. Κατάλαβε ὅτι πρόκειται γιά λάβαρα πολέμου. Μετά εἴκοσι ἡμέρες περίπου ἔγινε τό κτύπημα ταῶν διδύμων Πύργων τῆς Νέας Ὑόρκης τῆς Ἀμερικής. Τότε ἕνας ἄλλος Ἅγιος Γεώργιος, ὁ «Χοζεβίτης», λέγει σέ κάποιον ἄνθρωπο… « Ἄρχισε ὁ τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ὁ ὁποῖος θἀ τελειώση στήν Πόλι (Κωνσταντινούπολι), μέ παῦσι Ἀγγέλου ».
Ἡ Ἱστορία μίας πέτρας
Τό 1992 δόθηκε ἡ πληροφορία στόν Γεώργιο νά κτίση τό παρεκκλήσιον τῆς Ἁγίας καί φλεγομένης Βάτου τοῦ Μωϋσέως. Κτίζοντας μία μεγάλη πέτρα σκεπτόταν ἀπευθυνόμενος στόν Ἅγιο Γεώργιο ὅτι οἱ ἄνθρωποι θά βλέπουν αὐτή τήν πέτρα καί θά ἀναρωτῶνται πῶς τήν σήκωσε τόσο ψηλά. Μία ἡμέρα καθώς ἔκτιζε, ἔρχεται ἕνας ἄνθρωπος στήν ἐκκλησία, κοιτάζει τήν πέτρα καί τοῦ λέγει: « Πάνω σ’ αὐτή τήν πέτρα θά γραφῆ κάτι » και ἔφυγε. Τό 1998 ἐπισκέπτεται τήν ἐκκλησία κάποιος ἀπό τό ἐξωτερικό. Ἀφοῦ ἔφυγε, ἐδόθη ἡ πληροφορία, ποιός εἶναι αὐτός ὁ ἄνδρας καί ὅτι θά ξανάρθη ἐδῶ, ἀλλά δέν θά εἶναι ὅπως τώρα καί θά φιλοξενηθῆ στό διόροφο ἀνατολικό κελλί, (τότε δέν εἶχε κτίσει τίποτα στήν νοτιοανατολική πτέρυγα, τά σχέδια ὅμως εἶχαν δοθῆ. Τώρα εἶναι κτισμένο τό ἰσόγειο καί ὑπολείπεται τό κελλί στο ἀνώγειο). Ἐπίσης τοῦ ἐδόθη ἡ πληροφορία, ὅτι ἐπάνω σ’ αὐτή τήν πέτρα, θά γραφῆ κάτι σχετικό μ’ αὐτόν τόν ἄνδρα. Ἀρχάς τοῦ Μαρτίου τοῦ 2004, ἕνα πρωῒ βλέπει ὁ Γεώργιος σκαλισμένα ἐπάνω στήν πέτρα τά γράμματα Ι.Π. Μετά τρεῖς μῆνες, ἀρχάς Ἰουνίου, βλέπει χαραγμένα τά τέσσαρα Β . Κατάλαβε τήν σημασία τους: Βασιλεῦ, Βασιλέων, Βοήθει τόν Βασιλέα.
Ἡ πέτρα μέ τά γράμματα
Ἐπειδή γι’ αὐτά τά γράμματα ἔγινε πολύς λόγος, ὅτι τά ἔγραψε ὁ ἴδιος ἤ ὁ διάβολος, μετά πάροδον τριῶν μηνῶν, δηλαδή στάς ἀρχάς τοῦ Σεπτεμβρίου, ὁ Κύριος τά ἐσφράγισε μέ τόν Σταυρόν καί τό ὄνομά Του. Ἐχαράχθη ὁ Σταυρός καί ἑκατέρωθεν τό Α καί τό Ω, καθώς ἐπίσης καί τελεῖες.
Ἐξ ἀρχής δόθηκε ἡ πληροφορία ἀπό τόν Ἅγιο Γεώργιο, ὅτι ἄνθρωπος τά ἔγραψε μέ πνεῦμα Θεοῦ. Πέρασαν τέσσαρα χρόνιακαί ἀποκαλύφθηκε ποῖος τά ἔγραψε. Ὁ ἴδιος δέν γνώριζε τίποτε γιά τήν πέτρα καί τό ἱστορικό της.
Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Μεσσηνίας
κυρός Χρισόστομος ( Θέμελης )
Ὅταν δόθηκε στόν Γεώργιο ἡ πληροφορία ὅτι ἐδῶ θά γίνη Μοναστήρι, ὁ Ἅγιος Γεώργιος τοῦ εἶπε νά εἰδοποιήση τόν Μητροπολίτη νά ἔλθη εἰς τήν ἐκκλησία, νά τόν ἐνημερώση καί νά τοῦ δώση μία συγκεκριμένη εἰκόνα τῆς Παναγίας. Πράγματι ὁ Μητροπολίτης ἐπισκέφθηκε τήν Ἐκκλησία καί ὁ Γεώργιος τοῦ μίλησε γιά κάποια πράγματα. Δίνοντάς του τήν εἰκόνα τοῦ λέγει: « Σεβασμιώτατε, ὁ Ἅγιος Γεώργιος εἶπε νά σᾶς δώσω αὐτήν τήν εἰκόνα ». Τόν ἐρωτᾶ: « Εἶπε ὁ Ἄγιος νά τήν δώσης σ΄ἐμένα; Νά πάρω εἰκόνα ἀπό τήν Ἐκκλησία; » καί αὐτός τοῦ ἀπαντᾶ: « Ἔτσι εἶπε ». Τότε ὁ Γεώργιος εἶδε κάτι τό ἀπερίγραπτο. Ὁ Μητροπολίτης πῆρε τήν εἰκόνα καί κατασυγκινημένος, τήν χάϊδευε στό μάγουλό του, καί ἔλεγε συνέχεια: « Παναῒτσα μου, Παναῒτσα μου! » Σάν τό μικρό παιδί, πού ἀσπάζεται τήν μάνα του, μέ πολλή τρυφερότητα.
Τόν καιρό τοῦ πολέμου τῆς Σερβίας, ὁ Ἅγιος Γεώργιος λέγει στόν Γεώργιο, τά χρήματα τά ὁποῖα εἶχε μαζέψει, νά τά στείλη στήν Μητρόπολι, γιά τήν Σερβία. Πράγματι ἀφοῦ ἐνημέρωσε τόν Ἱερέα τῆς Ἐνορίας, στέλνει μέ ταχυδρομική ἐπιταγή τά χρήματα μέ ἀποστολέα τό ὄνομα τῆς Ἐκκλησίας. Σέ λίγες ἡμέρες τόν καλεῖ ὁ Μητροπολίτης καί τοῦ λέγει: « Παιδί μου, ἀπό τήν Ἐκκλησία δέν μποροῦμε νά πάρωμε χρήματα, πρέπει νά ὑπογράψης ὅτι τά στέλνεις ἐσύ ». Καί αὐτός τοῦ ἀπαντᾶ: « Δέν εἶναι δικά μου τά χρήματα, εἶναι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου». «Δέν πειράζει παιδί μου, διαφορετικά δέν μποροῦμε νά τά δεχθοῦμε ». Καί φώναξε τόν Γραμματέα γιά τήν ὑπόλοιπη διαδικασία. Τά χρήματα τά κρατοῦσαν ὅπως τά εἶχε παραδώσει ὁ Ταχυδρόμος, μετά ἀπό τόσες ἡμέρες.
Ἀφοῦ πέρασαν δέκα τρία χρόνια, ἦλθε καί ἡ ἡμέρα τῆς πρώτης Θείας Λειτουργίας. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος λέγει στόν Γεώργιο: « Τά χρήματα τῆς ἡμέρας αὐτῆς, θά τά χωρίσης στά τρία. Τό ἕνα τρίτον θά τό δώσης στήν Μητρόπολι, τό ἄλλο τρίτον στήν Ἐκκλησία τῆς Ἐνορίας καί τό ἕτερον τρίτον θά τό κρατήσης στήν Ἐκκλησία ». Πηγαίνει στόν Μητροπολίτη καί τόν ἐνημερώνει. Αὐτός τοῦ λέγει: «Ὄχι παιδί μου, δέν μποροῦμε ἐμεῖς νά πάρωμε τά χρήματα. Αὐτά εἶναι τῆς Ἐκκλησίας, νά τά κρατήσης ».
Μία ἄλλη φορά ξαναπῆγε στόν Μητροπολίτη καί τόν ἐνημέρωσε γιά τίς ἐργασίες, ὅπως ὁ ἴδιος τοῦ τό εἶχε ζητήσει. Σέ μία στιγμή, κάτι τοῦ εἶπε ὁ Μητροπολίτης καί ὁ Γεώργιος τοῦ ἀπάντησε: «Σεβασμιώτατε, δοῦλος Κυρίου εἶμαι ». Τότε καί αὐτός μέ πολλή ἔμφασι τοῦ ἀπαντᾶ: « Ὅλοι παιδί μου, δοῦλοι Κυρίου εἴμεθα ».
Ἕνα ἀπόγευμα ἐπισκέφθηκαν τήν Ἐκκλησία μερικοί ἄνθρωποι. Κάθονταν μέσα καί συζητοῦσαν μέ τόν Γεώργιο. Σέ μία στιγμή ἔρχεται ὁ Ἁγιογράφος κ. Χρῆστος Σιδέρης ἀπό τά Κύθηρα καί τοῦ λέγει: « Ἔξω ἐπάνω στό Προσκυνητάρι, ἄφησα μία εἰκόνα ». Καί ἔφυγε. Ἀφοῦ νύχτωσε ἔφυγαν καί οἱ ὑπόλοιποι. Πῆγε καί αὐτός νά πάρη τήν εἰκόνα. Ἔξω ἦταν σκοτάδι καί ἀναρωτιόταν, τί ἀπεικόνιζε αὐτή ἡ εἰκόνα. Ξαφνικά, μέ πνευματικό τρόπο, ἐμφανίζεται ὁ Κύριος καί μέ μία γλυκιά φωνή τοῦ λέγει: « Νά πάρης τήν εἰκόνα καί νά τήν πᾶς εἰς τόν Δεσπότην σου καί νά τοῦ εἰπῆς, νά μείνη πιστός εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν. Ἀπόψε νά τήν τοποθετήσης ἐπάνω στήν Ἁγία Τράπεζα ». Τά συναισθήματα δέν περιγράφονται, τά δάκρυα ἔτρεχαν ποτάμι ἀπό τά μάτια του. Τήν ἑπομένη ἡμέρα παίρνει τήν εἰκόνα στήν ἀγκαλιά του καί μπαίνει στήν Ἐκκλησία. Τό στόμα του ἔψαλλε το: « Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῶ μέσω τῆς νυκτός…». Στό φῶς τῶν κεριῶν κοιτάζει τήν εἰκόνα νά ιδῆ τί ἀπεικονίζει. Ἦταν ὁ « Νυμφίος »!!! Παίρνει τήν εἰκόνα (Ἁγιογραφία ἐπάνω σέ μία πέτρα) καί πηγαίνει στόν Μητροπολίτη. Δίνει, ἰδιαιτέρως, τήν εἰκόνα καί τοῦ λέγει: « Ὁ Κύριος εἶπε νά μείνετε πιστός στήν Ὀρθοδοξία ». Αὐτός τοῦ ἀπαντᾶ: « Αὐτό δέν κάνω παιδί μου; » Ὁ Γεώργιος ἀποροῦσε, γιατί ὁ Κύριος εἶπε αὐτόν τόν λόγο γιά τόν Σεβασμιώτατον; Μετά ἀπό λίγες ἡμέρες ἔμαθε, ὅτι ὁ Πάπας ἔρχεται στήν Ἑλλάδα.
Ὁ φωτεινός ἰσοσκελής Σταυρός
Ὅλα ὅσα γράφονται σ’ αὐτό τό μικρό βιβλίο, εἶναι πρός δόξαν Θεοῦ ( ἰδιαιτέρως ἡ ἑπομένη παράγραφος ) καί ἀφοῦ ἔχουν περάσει ἀρκετά χρόνια ἀπό τότε πού ἔγιναν αὐτά τά συμβάντα.
Ἕνα βράδυ βλέπει εἰς τόν ὕπνο του ὁ Γεώργιος ὅτι βρίσκεται μέσα στήν Ἐκκλησία. Μπροστά στήν Ὡραία Πύλη στέκεται ὁ Κύριος καί φορᾶ κόκκινο χιτῶνα. Αὐτός βρίσκεται γονατιστός μέ τό κεφάλι στή γῆ καί ἀσπάζεται τά πόδια τοῦ Κυρίου.
Σέ μία στιγμή σηκώνει τό κεφάλι του καί τότε ὁ Κύριος μέ τά μάτια Του τόν ὁδηγεῖ νά κοιτάξη ψηλά στήν ὀροφή τῆς Ἐκκλησίας. Βλέπει ἕναν φωτεινόν ἰσοσκελῆ Σταυρό μέσα σέ ἕναν κύκλο.
Τρία συνεχόμενα βράδυα βλέπει ψηλά στόν οὐρανό στήν Ἀνατολή καί εἰς τό ἴδιο σημεῖον τό ἑξῆς: Τό πρῶτο βράδυ ἕναν μεγάλο Σταυρό,κατασκευασμένον ἀπό ἀστέρια. Μία φωνή λέγει: « Ὁ Σταυρός τοῦ Νότου ». Τό δεύτερο βράδυ βλέπει τόν Υἱό στά δεξιά τοῦ Πατρός, καί τό τρίτο βράδυ, ἕνα ἀπερίγραπτο θέαμα. Τόν θρόνον τοῦ Θεοῦ.
Τόν Σταυρό, δόθηκε ἡ πληροφορία, νά τόν ἁγιογραφίση στό Τέμπλο ἐπάνω ἀπό τήν Ὡραία Πύλη. Πέρασαν χρόνια ἀπό τότε καί ἕνα βράδυ, ἐνῶ καθόταν καί κοίταζε τόν Φωτεινό Σταυρό στήν Ἐκκλησία, μία φωνή τοῦ λέγει: « Ὁ Σταυρός τοῦ Νότου, συμβολίζει τήν Εἰκονιζόμενη Προφητεία». Ἀμέσως θυμήθηκε τήν Προφητεία, ἡ ὁποία ἀρχίζει: « Εἰς τό Νοτιὠτατον ἄκρον τῆς Βυζαντίδος…»
Ὁ Σταυρός τοῦ Νότου
Ἕνα βράδυ, ἐνῶ βρισκόταν στήν Ἐκκλησία καί ἑτοιμαζόταν νά φύγη, ὁ Ἅγιος Γεώργιος τοῦ λέγει: « Ἀπόψε θά κοιμηθῆς ἐδῶ ». Ἐνῶ ἐκοιμᾶτο, μετά τά μεσάνυχτα κάτι τόν ξύπνησε. Μετά ἀπό λίγο ἔπεσε πάλι νά κοιμηθῆ. Αὐτό τό ὁποῖον εἶδε, δέν γνωρίζει ἐάν τό εἶδε στόν ὕπνο του ἤ στό ξύπνιο.
Εἶδε ν΄ ἀνοίγη τήν πόρτα τῆς Ἐκκλησίας καί νά βγαίνη ἔξω. Μπροστά του σέ μία πέτρα, ἡ ὁποία εἶναι κάτω ἀπό τήν ψηφιδωτή εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, βλέπει νά κάθεται μία γυναίκα. Τό φόρεμά της ἦταν πολύ στιλπνό σέ γκρί χρῶμα, ἐπάνω εἰς τά πόδια της, ἦταν μία πολύ στιλπνή καί φαρδιά ζώνη. Τότε τοῦ δόθηκε ἡ πληροφορία ὅτι ἐδῶ θά γίνη Μοναστήρι, τό ὁποῖον θά ἀνήκη εἰς τήν Μητρόπολι τῆς Μεσσηνίας.
Μία ἡμέρα, ὁ Ἅγιος Γεώργιος τοῦ ἔδωσε τά σχέδια τῆς εἰσόδου τοῦ Μοναστηρίου του, χωρίς ὅμως τά ὅρια τῆς πύλης. Τό βράδυ βλέπει σέ ἕνα σημεῖον τοῦ χώρου ἐκείνου, νά κρατᾶ τό ἄλογο τοῦ Ἁγίου. Ἦταν ἕνα πανέμορφο, κάτασπρο καί μεγάλο ἄλογο. Τοῦ ἔκαναν ἐντύπωσι τά μεγάλα στήθη τοῦ ἀλόγου. Τά δέ ρουθούνια του ἦταν στό ὕψος τοῦ κεφαλιού τοῦ Γεωργίου. Εἰς τό σημεῖον ἐκεῖνο θά κατασκευασθῆ ἡ Πύλη τοῦ Μοναστηρίου.
Ἕνα βράδυ βλέπει ὅτι βρίσκεται στήν Ἀνατολική πλευρά τῆς Ἐκκλησίας μπροστά στό Ἱερό. Εἰς τόν μισογκρεμισμένο τοῖχο, στό σημεῖο πού βρίσκεται ἡ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, κάθεται ἕνας ἄνδρας. Σέ λίγο ἐμφανίζεται ἕνας ἄλλος καί λέγει: « Σ’ αὐτό τό παιδί ὁ Θεός θά δείξη πράγματα τά ὁποῖα οἱ ἄνθρωποι δέν θά τά πιστέψουν ». Τότε εἰς τό μέρος πού βρίσκεται ὁ συμβολικός τάφος, ἐμφανίζεται μέσα εἰς τίς πέτρες ἕνα φίδι. Ὁ Γεώργιος παίρνει ἕνα ξύλο καί κτυπάει νά τό σκοτώση.
Μετά ἀρκετό καιρό οἱ μοναχές τοῦ Ἡσυχαστηρίου τοῦ Προφήτου Ἰωήλ τῆς Καλαμάτας, ἁγιογράφησαν δωρεάν τίς εἰκόνες τοῦ Τέμπλου. Τότε εἶδε ὁ Γεώργιος ὅτι τό φίδι στήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἶναι τό ἴδιο μέ ἐκεῖνο τό ὁποῖο εἶδε εἰς τό ὄνειρο.
Κατασκευή Ἔργων
Κατασκευή τοῦ Κωδωνοστασίου
Ἦταν Ἰούνιος. Ὁ Ἅγιος εἶπε στόν Γεώργιο: « Θά κάνωμε καμπαναριό μεγάλο μέ τέσσαρες καμπάνες» καί ἔδωσε τά σχέδια. Στή συνέχεια τοῦ εἶπε: « Θά ἀρχίσης δέκα ἡμέρες μετά τό τέλος τοῦ Παρεκκλησίου ».
Λίγες ἡμέρες μετά, ἕνα ἀπόγευμα βλέπει ὁ Γεώργιος νά ἔρχεται ὁ κ. Κωνσταντῖνος Νικολόπουλος «Σπάρτακος» κάτοικος Μελιγαλᾶ, μέ μία καμπάνα στόν ὦμο καί λέγει: Ἔτσι φωτίστηκα νά φέρω μία καμπάνα, χωρίς νά γνωρίζη τίποτε γιά τό καμπαναριό. Μετά ἑπτά μῆνες ἄρχισε τό κτίσιμο. Τότε, τρεῖς γυναῖκες ἄγνωστες μεταξύ τους ἔφεραν τίς ὑπόλοιπες καμπάνες.
Ἕνα ἀπόγευμα, ἡ κα Παρασκευή Θεόκα, κάτοικος Ἀρφαρῶν, ἀποφάσισε νά φέρη τήν μεγάλη καμπάνα μέ τόν γιό της. Ἕνα ἐμπόδιο ἀνάγκασε τό παιδί της νά μήν μπορεῖ ἐκεῖνο τό ἀπόγευμα νά φύγη ἀπό τό σπίτι τους. Ἡ κα Παρασκευή ἀποφάσισε νά φέρη τήν καμπάνα μέ τή φίλη της κα Εὐαγγελία Τζαμπουράνη, κάτοικο Καλαμῶν. Ἔφυγαν οἱ δύο γυναῖκες ἀπό τά Ἀρφαρᾶ μέ τήν ἀπορία: Θά εἶναι κανένας ἄνδρας στόν Ἅγιο Γεώργιο, γιά νά βοηθήση στό κατέβασμα τῆς καμπάνας ἀπό τό αὐτοκίνητο; Πλησίον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὁ κ. Γεώργιος Κουτρουμπῆς κάτοικος Μελιγαλᾶ, ἔχει ἕνα κτήμα. Συνηθίζει νά πηγαίνει στό κτῆμα του μέ ταξί τό πρωῒ καί τό ἀπόγευμα ὁρίζει μία ὥρα στόν ταξιτζῆ νά ἔρθει νά τόν πάρει. Ἐκεῖνο τό ἀπόγευμα εἶχε κατεβῆ στόν Ἅγιο Γεώργιο καί περίμενε τό ταξί. Σέ λίγο ἔρχεται τό ταξί. Ὁ ὁδηγός του κ. Νικόλαος Παναγόπουλος, κάτοικος Μελιγαλᾶ, μέ ἕνα μικρό παγούρι ἔρχεται στήν Ἐκκλησία καί λέγει: « Ἐδῶ στήν ἀνηφόρα ἄναψε τό κόκκινο λαμπάκι στό αὐτοκίνητο καί ἦρθα νά πάρω νερό ». Φεύγοντας οί δύο ἄνδρες καί πρίν φθάσουν στό αὐτοκίνητο (ταξί), φάνηκε τό αὐτοκίνητο μέ τίς δύο γυναῖκες πού ἔφερναν τήν καμπάνα. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ὁ Ἅγιος Γεώργιος βοήθησε τίς κυρίες, γιά νά μεταφερθῆ ἡ καμπάνα.
Κατασκευή τοῦ Εἰκονοστασίου
Μία ἡμέρα ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁδήγησε τόν Γεώργιο στόν Ἱερό Ναό τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Σωτῆρος πού εἶναι στήν Καλαμάτα. Ἐκεῖ τοῦ ἔδειξε τό ξύλινο Προσκυνητάρι τῆς εἰκόνος καί τοῦ εἶπε: « Ἕνα τέτοιο πέτρινο Προσκυνητάρι θά κάνης στήν στροφή τοῦ κεντρικοῦ δρόμου. Δίπλα μου θέλω τόν Ἅγιο Ἐφραίμ τῆς Νέας Μάκρης. Τήν εἰκόνα του θά τήν κάνη ὁ ἴδιος Ἁγιογράφος πού ἔκανε καί τήν δική μου. Θά τήν πληρώσης μέ δικά μου χρήματα ». Ὁ Γεώργιος ἀπόρησε μέ τό σχέδιο, διότι ἔπρεπε νά πελεκήση τίς πέτρες καί αὐτός δέν γνώριζε αὐτή τήν τέχνη. Ἅρχισε νά κτίζη καί τά χέρια του ἔκοπταν τήν πέτρα σάν νά γνώριζε τήν τέχνη. Ὅταν ἔγιναν οἱ δύο θέσεις τῶν εἰκόνων, οἰ ἄνθρωποι ρωτοῦσαν, ποιός ἄλλος ἅγιος θά τοποθετηθῆ;
Τό πέτρινο Προσκυνητάρι
Ἀκούγοντας γιά τόν Ἅγιο Ἐφραίμ, προσεφέρθησαν ἀρκετοί νά πληρώσουν τήν εἰκόνα, καί ὁ Γεώργιος τούς ἐξηγοῦσε, ποῖο ἦταν τό θέλημα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Δηλαδή ἔπρεπε νά πληρωθῆ μέ χρήματα τοῦ Ἁγίου.
Ἡ παραγγελία τῆς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Ἐφραίμ ἔγινε σέ ἕναν Ἁγιογράφο στήν Κρήτη, τήν ὁποία θά ἔστελνε ἐπί ἀντικαταβολῆ. Ἡ εἰκόνα ἦρθε ταχυδρομικῶς ἡμέρα Παρασκευή. Δύο ἡμέρες πρίν, δηλαδή τήν Τετάρτη, ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἔφερε ἔνα λεωφορεῖο μέ προσκυνητάς στό σπίτι του. Ἀφοῦ ἔφυγαν, ὁ Γεώργιος μέτρησε τά χρήματα πού ἄφησαν. Ἦταν διακόσιες δραχμές – περισσότερο ἤ ὀλιγότερο, δέν ἐνθυμεῖται ἀκριβῶς. Τό ποσόν γιά τήν πληρωμή τῆς εἰκόνος.
Κατασκευή ξυλίνων περιφραγμάτων
Ἕνα ἀπόγευμα, ὁ Ἅγιος Γεώργιος τοῦ εἶπε: « Θά κάνωμε ξύλινα κάγκελα ». Ἔδωσε σχέδια καί χρώματα. Ὁ Γεώργιος ἄρχισε νά κατασκευάζη κομμάτια-κομμάτια καί ἐν συνεχεία νά τά βάφη. Εἶχε φθάσει στό χῶρο τῆς Ἁγίας Τριάδος (ὄπισθεν τοῦ Ἱεροῦ τοῦ Ναοῦ) καί ἔβαφε. Ἄρχισε νά σκοτεινιάζει καί δέν ἔφτανε οὔτε ἡ ἡμέρα, οὔτε τό χρῶμα, γιά νά τελειώση. Τότε λέγει: « Ἅγιέ μου Γεώργιε δέν μᾶς φτάνει οὔτε τό χρῶμα, οὔτε ἡ ἡμέρα καί θά βρέξη. Θά πρέπει νά περιμένωμε νά στεγνώσουν τά ξύλα πρῶτον καί ἔπειτα νά βάψωμε ». Συνέχισε ὅμως νά βάφη. Εἶχαν μείνει τρία πλαίσια ἄβαφα καί βρισκόταν στό τρίτο ἀπό τό τέλος.
Τελειώνοντας αὐτό, μετέφερε τό κάθισμά του στό διπλανό γιά νά βάψη. Ξαφνικά πετάχθηκε ὄρθιος καί εἶπε θαυμάζοντας: Ἔπ, τελειώσαμε;!!! Τό δεύτερο ἀπό τό τέλος βάφτηκε μόνο του καί ἔτσι ἔφτασε καί ἡ ἡμέρα καί τό χρῶμα
Ἁγιογραφία τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας
Ὁ Ἅγιος Γεώργιος τοῦ εἶπε: « Στήν ὀροφή τοῦ Ἱεροῦ θά κάνωμε τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ὅπως εἶναι ἡ Πλατυτέρα, χωρίς τόν Κύριο. Θά τήν ὀνομάσης « ἡ Κυρία τῶν Ἀγγέλων » καί θά τήν ἀναλάβουν οἱ γυναῖκες τῆς Βαλύρας ».
Ἡ κα Γεωργία Βίγγου, κάτοικος Βαλύρας, ἀνέλαβε νά πραγματοποιήση τό θέλημα τοῦ Ἁγίου. Συγκέντρωσε τά χρήματα τῆς εἰκόνος σέ λίγες ἡμέρες καί περισσότερα τῆς ἀξίας τῆς εἰκόνος. Τά περισσεύοντα χρήματα, ἦταν θέλημα τοῦ Ἁγίου νά δοθοῦν στό Ἄσυλο Ἀνιάτων τῆς Καλαμάτας.
Κατασκευή τοῦ Παρεκκλησίου
Μία ἡμέρα, ἕνας νέος ἔφερε ἀπό τήν Ἱερά Μονή τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης τοῦ Σινᾶ, ἕνα κλαδάκι ἀπό τήν Ἁγία Βάτο τήν φλεγομένη καί μή καιομένη πού εἶδε ὁ Μωϋςῆς . Τότε εἶπε ὁ Ἅγιος Γεώργιος στόν Γεώργιο: « Πάρε τήν Ἁγία Βάτο καί νά τήν θάψης ἐκεῖ » καί τοῦ ἔδειξε τό σημεῖο. Μετά ἀπό ἀρκετές ἡμέρες τοῦ ξαναλέγει: « Τρία ἐπί πέντε, ἐπί τρία, Παρεκκλήσιον τῆς Ἁγίας Βάτου, κέντρο ἡ Ἁγία Βάτος ». Τοῦ ἔδωσε τά σχέδια καί συνέχισε ὁ Ἅγιος. « Θά ἁρχίσης μετά τό Γενέθλιον τῆς Παναγίας ». Τότε ἦταν Ἰούνιος. Σύμφωνα μέ τά σχέδια, οἱ διαστάσεις τοῦ Παρεκκλησίου, ἔβγαιναν ἔξω ἀπό τό οἰκόπεδο τῆς Ἐκκλησίας. Τότε ὁ Γεώργιος σκέφθηκε καί εἶπε μέσα του. Ὅταν ἔρθει ὁ καιρός νά κτίσωμε, θά ζητήσω ἀπό τόν ἄνθρωπο τοῦ οἰκοπέδου ἄδεια, γιά νά κτίσω τό Παρεκκλήσιον. Πέρασαν λίγες ἡμέρες. Ἕνα ἀπόγευμα ἦλθαν στόν Ἅγιο Γεώργιο, ὁ κ. Σταῦρος Γιαννόπουλος μέ τήν σύζυγό του, κάτοικοι τοῦ Νεοχωρίου Ἰθώμης. Εἶναι ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ γειτονικοῦ οἰκοπέδου. Χωρίς νά πῆ λέξι, παίρνει τόν Γεώργιο καί τόν πηγαίνει στό μέρος πού θά ἐκτίζετο τό Παρεκκλήσιον καί τοῦ λέγει: « Αὐτό τό κομμάτι μέχρι τά δένδρα τό δωρίζω στήν Ἐκκλησία. Πάρε το καί κάνε το ὅ,τι θέλεις ». Γύρισαν στήν Ἐκκλησία, βγῆκε καί ἡ γυναῖκα του ἀπό μέσα καί ἔφυγαν χωρίς ἄλλο λόγο. Φυσικά αὐτοί δέν γνώριζαν τίποτε περί τοῦ Παρεκκλησίου. Στήν δυτική πλευρά τοῦ Παρεκκλησίου, βάσει τοῦ σχεδίου, θά γινόταν ἕνα πεζούλι καί ὁ Γεώργιος ἀναρωτιόταν, σέ τί θά χρησίμευε. Ἕνα μῆνα πρίν τελειώση τό κτίσιμο, ἡ κα. Βάσω Μπουτσουρῆ ἔφερε ζωντανή Ἁγία Βάτο, μέ ρίζες. Τότε τοῦ εἶπε ὁ Ἅγιος Γεώργιος: « Θά τήν φυτέψης στό μικρό πεζούλι πού θά κτίσης».
Ὅταν ἦλθε ὁ καιρός νά γίνη ἡ εἰκόνα τοῦ Μωϋσέως, ὁ Ἅγιος ἔστειλε τόν Γεώργιο σέ ἕναν ἁγιογράφο γιά νά τήν παραγγείλη. Ἡ εἰκόνα κόστιζε διακόσιες χιλιάδες (200.000) δραχμές.Δύο ἡμέρες μετά, ἦλθε στόν Ἅγιο Γεώργιο, ἕνας ἄνθρωπος ἀπό τήν Αὐστραλία. Ἦταν συγγενής τῆς κας Ἑλένης Ἀδαμοπούλου κατοίκου Αὐστραλίας. Αὐτός ἔδωσε τοῦ Γεωργίου ἕνα φακελλάκι μέ χίλια (1000) δολλάρια, ἐκ μέρους τῆς κας Ἑλένης. Ἦταν ἀκριβῶς τό ποσόν τῶν χρημάτων, γιά τήν πληρωμή τῆς εἰκόνος.
Κατασκευή δρόμου
Μία ἡμέρα ὁ Ἅγιος εἶπε στόν Γεώργιο, νά κάνη διάνοιξη τοῦ δρόμου καί πλάτωμα γιά τήν στάθμευσιν τῶν αὐτοκινήτων. Τοῦ ὑπέδειξε τόν κ. Δημήτριον Σκρεπετᾶν νά κάνη αὐτό τό ἔργο, ὁ ὁποῖος εἶναι κάτοικος τοῦ χωριοῦ Κεφαλληνοῦ. Πέρασαν δύο μῆνες μέχρι νά ἔρθη νά ἐργασθῆ ὁ Δημήτριος, ἀφ’ ὅτου εἰδοποιήθηκε, διότι ἀπό βραχυκύκλωμα κάηκε ἡ μπουλντόζα του καί τήν εἶχε στό συνεργεῖο. Αὐτούς τούς δύο μῆνες, ὁ Ἅγιος Γεώργιος, ἔφερνε ἀνθρώπους στό σπίτι του καί ἄφηναν χρήματα. Ὅταν ἦλθε ἡ μπουλντόζα νά ἐργασθῆ, εἶχαν συγκεντρωθῆ ὅλα τά χρήματα γιά τήν κατασκευή τοῦ ἔργου. Κατά τήν διάρκεια τῶν ἐργασιῶν καί ὅταν γινόταν ἡ χαλικόστρωσις ἕνα φορτηγό πού ὁδηγοῦσε ὁ γαμπρός τοῦ κ. Δημητρίου, κατοίκου Μαυρομματίου, ἀνετράπη φορτωμένο καί κατά τέτοιον τρόπο, πού τό σασί τοῦ αὐτοκινήτου ἔπαθε μεγάλη ζημία. Εἶχε στραβώσει πολύ. Ὅλοι στενοχωρήθηκαν πολύ. Ἀφοῦ μέ τήν μπουλντόζα σήκωσαν τό φορτηγό, εἶδαν ὅλοι, ὅτι τό φορτηγό δέν εἶχε πάθει καμμία ζημία!! Ὁ κ. Δημήτρης συνέχισε νά μεταφέρη χαλίκι καί μάλιστα γρήγορα. Στίς συμβουλές ὅλων νά πηγαίνει ἀργά καί νά προσέχη, μήπως ὑπάρχει καμμία κρυφή βλάβη, ἔλεγε: « Ἐδῶ μᾶς προστατεύει ὁ Ἅγιος Γεώργιος ».
Κατασκευή τῶν στασιδίων
Μία ἡμέρα ὁ Ἅγιος Γεώργιος εἶπε στόν Γεώργιο: « Θά κάνωμε στασίδια. Θά τά κάνης ἐσύ » καί τοῦ ἔδωσε τά σχέδια. Ὁ Ἅγιος ἔβαλε τέχνη μαραγκοῦ στά χέρια του καί αὐτός ἄρχισε νά σκαλίζη τό ξύλο. Στήν πλάτη τῶν στασιδίων, τοῦ εἶπε νά κάνη τήν παλαιά Ἑλληνική Σημαία, μέ τό δάφνινο στεφάνι γύρω της καί ἔδωσε τό μήνυμα: « Ὁ Ἑλληνισμός καί ἡ Ὀρθοδοξία εἾναι δύο ἔννοιες ταυτόσημες καί δέν χωρίζονται, ἄς προσπαθοῦν μερικοί νά τίς χωρίσουν ».
Κατασκευή Κτίσματος Κυρίου
Ἡ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶχε κατασκευασθεῖ καί τοποθετηθεῖ. Πέρασαν ἀρκετοί μῆνες ἀπό τότε. Ἕνα ἀπόγευμα, ὁ Ἅγιος τοῦ λέγει: « Θά σκεπάσωμε τήν Ἁγία Τριάδα, θά βάλωμε καί κανδῆλι, θά ἀνάβης καί λιβάνι στήν Ἁγία Τριάδα ». Τό κανδῆλι ἔγινε πρῶτον καί ὁ Γεώργιος ἄναβε λιβάνι. Ἦταν χειμώνας. Γιά ἕνα μῆνα συνέβαινε τό ἑξῆς θαυμαστό! Ὅταν ἔβρεχε καί ἦταν ἡ ὥρα γιά τό λιβάνι (το δειλινό), τό νερό ( ἡ βροχή ) στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας σταματοῦσε, ἐνῶ στήν γύρω περιοχή συνέχιζε νά βρέχει. Στό εἰκονοστάσιο ἔκαιγε τό κανδῆλι γιά δύο μῆνες, δέν μαύριζαν ἀπό τόν καπνό οὔτε τά τζάμια, οὔτε ἡ πέτρα πού τό σκεπάζει. Ὅταν ὁ Γεώργιος ἔκτιζε το κτίσμα τῆς Ἁγίας Τριάδος, δέν αἰσθανόταν οὔτε ἴχνος κοπώσεως.
Κατασκευή τῶν Νοτίων Πτερύγων
Εἶχε δοθεῖ ἡ πληροφορία νά κατασκευαστοῦν τά ὑπόστεγα τῆς νοτίου πλευρᾶς καί ὁ Γεώργιος κατασκεύαζε τίς ἐσωτερικές καμάρες. Ἔκτιζε τήν μεσαία καμάρα, εἶχε κτίσει ὅλες τίς πέτρες καί εἶχε μείνει ἡ τελευταία, τό λεγόμενο « κλειδί ». Εἶχε δύο πέτρες ἐκ τῶν ὁποίων θά διάλεγε τήν μία. Ἡ μία εἶχε 14 ἑκατοστά (πόντους) πλάτος καί ἡ ἄλλη 16 εκατοστά (πόντους). Δοκίμαζε πότε τήν μία πέτρα καί πότε τήν ἄλλη, ἀλλά καμμία δέν διάλεγε. Τότε ὁ Ἅγιος Γεώργιος τοῦ λέγει: « Βάλε Γεώργιε τήν 14άρα πέτρα ». Αὐτός ὅμως συνέχιζε νά δοκιμάζη τίς πέτρες. Τότε μέ ἐπιτακτική φωνή τοῦ λέγει: « Σοῦ εἶπα βάλε τήν 14άρα ».
Κατασκευή θεμελιώσεως Τράπεζας καί Κελλίων
Ὁ Ἅγιος ἔδωσε τά σχέδια, νά κατασκευάση, στό δυτικό μέρος τοῦ κτήματος, ἀπέναντι ἀπό τήν εἴσοδο τῆς Ἐκκλησίας, ἕνα κτίριο πού νά περιλαμβάνει τήν τράπεζα, τό ἀρχονταρίκι καί κελλιά. Ὅταν ἔγινε ἡ ἐκσκαφή γιά τά θεμέλια, εἶδε τήν δυσκολία τῆς κατασκευῆς, λόγω μεγάλης ὑψομετρικῆς διαφορᾶς τοῦ ἐδάφους. Σκέφθηκε νά πάρη κάποιον βοηθό γιά νά καλουπώνη τίς σανίδες, ὅμως ὁ Ἅγιος Γεώργιος δέν τοῦ ἐπέτρεψε. Τότε αὐτός σάν νά ὀλιγοπίστησε, σάν νά δειλίασε, σκεπτόμενος πῶς θά τό φτιάξη μόνος του.
Ἔκανε ὅμως προσευχή καί δειλά δειλά ἄρχισε νά καλουπώνει τίς σανίδες. Τά χέρια του δούλευαν χωρίς δυσκολία, σάν νά ἦταν ἔμπειρος τεχνίτης. Μόνος στό καλούπωμα, μόνος στό ξεκαλούπωμα μέ τήν βοήθεια τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὁ ὁποῖος ἔκανε ἀκόμη φανερή τήν παρουσία του, στό ἀκόλουθο περιστατικό: Ὅταν ἡ ἐργασία ἔφτασε στήν πλάκα τοῦ δαπέδου, ὁ Γεώργιος κύβιζε τόν χῶρο καί ὑπελόγισε ὅτι χρειάζονται 20 κυβικά μέτρα (m3) τσιμέντο, τά ὁποῖα καί παρήγγειλε. Ἀφοῦ ἔριξαν τά πρῶτα 10 κυβικά, δέν κάλυψαν οὔτε τό μισό δάπεδο. Τότε αὐτοί πού εἶχαν φέρει τό τσιμέντο τοῦ ἔλεγαν: « Πόσο τσιμέντο παρήγγειλες; Ποῦ νά φθάσουν τά δέκα κυβικά ἀκόμη; ». Πράγματι καί ὁ ἴδιος ἔβλεπε ὅτι δέν θά ἔφθανε. Ἐνῶ τό δεύτερο αὐτοκίνητο ἄδειαζε τό τσιμέντο, αὐτός σκεπτόταν πόσα κυβικά ἀκόμη νά παραγγείλη. Σέ μία στιγμή ὁ ὑπεύθυνος τῆς μπετονιέρας λέγει: « Τελειώνει τό τσιμέντο’ ἄρχισαν καί ἀκούγονταν τά χαλίκια ». Ὅμως δέν τελείωνε. Ξαναλέγει: « Τελειώνει τώρα », ἀλλά δέν τελειώνει. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο τελείωσε ὁλόκληρη ἡ πλάκα καί τότε ἄδειασε ἡ μπετονιέρα. Ἦταν ὁλοφάνερη ἡ ἐπέμβασις τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὁ ὁποῖος πολλαπλασίασε τό τσιμέντο. Στήν θεμελίωση αὐτή, λόγω τῆς ὑψομετρικῆς διαφορᾶς, δημιουργήθηκε χῶρος γιά τουαλέττες καί γιά ἕνα μικρό κελλί, τά ὁποῖα χρειάστηκαν σοβάτισμα. Ὁ Γεώργιος συμφώνησε μέ ἕναν σοβατζῆ γιά νά κάνη αὐτή τήν ἐργασία. Πέρασε ἕνας μῆνας καί αὐτός δέν ἐρχόταν. Ἔπρεπε ὅμως νά γίνη ἡ ἐργασία σύντομα. Ὁ ἴδιος δέν μποροῦσε νά τήν κάνη, διότι πονοῦσε τό χέρι του καί δίσταζε νά ξεκινήση. Πάλι μέ προσευχή καί ζητώντας τήν βοήθεια του Ἁγίου, ἄρχισε δειλά-δειλά νά σοβατίζη. Τελείωσε ἡ ἐργασία καί αἰσθανόταν σάν νά ἔπαιζε. Οὔτε κούρασις ἀλλά οὔτε καί πόνος στό χέρι.
Διαμόρφωσις τῆς αὐλῆς
Δίδεται ἡ πληροφορία ἀπό τόν Ἅγιο, νά διαμορφωθῆ μέ πλακόστρωτο ἡ αὐλή, μπροστά ἀπό τἠν Ἐκκλησία. Ἐνῶ ἔσκαβε, βρίσκει μία πέτρα τήν ὁποία δέν μποροῦσε νά σπάση καί ζήτησε τήν βοήθεια ἑνός φίλου του.
Μπροστά ἀπό τήν εἴσοδο τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρχαν δύο μεγάλες πέτρες, διαστάσεων 1m χ 1m χ 0.60m περίπου. Ὁ φίλος του ἀφοῦ ἔσπασε τήν μικρή πέτρα τοῦ λέγει: « Θά σπάσω καί τήν μεγάλη, ἡ ὁποία εἶναι μπροστά στην πόρτα ». Αὐτός τοῦ ἀπήντησε, ἐάν μπορεῖ νά τήν σπάση. Μέ τήν βαριά ἔκανε μία ὁλόκληρη ἡμέρα νά τήν σπάση. Μετά τοῦ λέγει: « Θά σπάσω καί τήν ἄλλη ». Αὐτός δέν ἤξερε ἐάν ἔπρεπε νά γίνη αὐτό. Ἦταν καί πιό δύσκολη ἐκείνη ἡ πέτρα καί προσευχόταν στόν Ἅγιο Γεώργιο, νά τοῦ δείξη σημάδι, ἐάν ἔπρεπε νά τήν σπάση, ὅμως δέν ἔπαιρνε ἀπάντηση. Σέ μία στιγμή ὁ φίλος του ἄρχισε νά κτυπᾶ τήν πέτρα μέ τήν βαριά. Μέ τό πρῶτο κτύπημα ἔσπασε ἕνα μεγάλο κομμάτι, μέ τό δεύτερο κτύπημα ἄλλο κομμάτι. Ἀναρωτιόταν πῶς ἡ πέτρα σπάζει τόσο εὔκολα. Σέ δύο ὧρες ἡ πέτρα διαλύθηκε. Τότε κατάλαβε πώς αὐτό ἦταν τό σημάδι πού ζητοῦσε ἀπό τόν Ἅγιο Γεώργιο. Ὁ Ἅγιος ἔσπαζε τήν πέτρα.
Μπαλκόνι ἀνατολικοῦ κελλιοῦ
Μαρτυρίες ἀνθρώπων
1. Ἡ κ. Μαριάννα Σταθοπούλου, κάτοικος Ἀθηνῶν, Παπαδᾶ 58 Ἀμπελόκηποι, ἀνέφερε τά ἑξῆς: « Τήν προηγουμένη φορά ποῦ εἶχα ἐπισκεφθεῖ τό Ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, μέ τόν ἄνδρα μου καί τήν κόρη μου, ὅταν φύγαμε μέ τό αὐτοκίνητο καί εἴχαμε ἀπομακρυνθεῖ λίγα μέτρα ἀπό τό προαύλιο, εἶδα τήν Ἐκκλησία ἐμπρός μου, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία ἦταν πίσω μας, καί τόν Ἅγιο Γεώργιο νά στέκεται μπροστά στήν πόρτα ».
2. Ὁ κ. Γεώργιος Καρβέλης καί ἡ γυναῖκα του κ. Φήμα, κάτοικοι Λάμπαινας Μεσσηνίας, ἀνέφερε τό ἑξῆς περιστατικό: « Πηγαίνομε τακτικά στό Ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Ἕνα ἀπόγευμα σταματήσαμε, ὡς συνήθως, μἐ τό αὐτοκίνητο στόν χῶρο παρκαρίσματος ἀπέναντι ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία ἦταν κλειστή. Εἴπαμε μεταξύ μας: Ἄς περιμένωμε ἐδῶ, διότι ἀπό ἐδῶ θά περάση ὁ Γεώργιος. Ξαφνικά, μέσα ἀπό τό αὐτοκίνητο βλέπομε δύο ἀνθρώπους ἐπάνω στήν στέγη τῆς Ἐκκλησίας νά συζητοῦν. Εἴπαμε, ὅτι θά ἦταν τεχνίτες γιά νά φτιάξουν κάτι. Τούς βλέπαμε γιά ἀρκετή ὥρα, χωρίς νά ἔχωμε συνειδητοποιήσει τί βλέπαμε. Ξαφνικά βλέπομε τόν Γεώργιο νά ἔρχεται μέ τό μηχανάκι του γιά ν’ ἀνοίξη τήν Ἐκκλησία. Ὅταν ἔφθασε δίπλα μας καί μᾶς μίλησε, τότε καταλάβαμε ὅτι βλέπαμε ὅραμα. Ἕνα ἄλλο ἀπόγευμα κατά τόν ἴδιο τρόπο σταματήσαμε, εἴδαμε τήν Ἐκκλησία κλειστή καί περιμέναμε στό αὐτοκίνητο ὥσπου νά ἔρθη ὁ Γεώργιος καί ν’ ἀνοίξη τήν Ἐκκλησία. Ἀφοῦ περιμέναμε ἀρκετή ὥρα, εἴδαμε τόν Γεώργιο νά βγαίνει ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἀπορήσαμε καί πήγαμε ἐκεῖ. Τόν ρωτήσαμε πότε ἦρθε καί μᾶς εἶπε ὅτι ἦταν πολλή ὥρα ἐκεῖ. Ἐμεῖς ὅμως βλέπαμε τήν Ἐκκλησία κλειστή ».
3. Ἕνας ἀνώνυμος κύριος ἀνέφερε τό ἑξῆς: « Εἶχα ἔρθει στόν Ἅγιο Γεώργιο μία ἡμέρα μἐ ἕναν φίλο μου. Ἡ Ἐκκλησία ἦταν κλειστή. Ὅταν πήγαμε στό Παρεκκλήσιον τῆς φλεγομἐνης καί μή καιομένης Ἁγίας Βάτου τοῦ Μωϋσέως, ἀφοῦ διάβασα τίς πλάκες μέ τίς δέκα ἐντολές, εἶπα μέσα μου, ’’ Ἄς Ἀγγίξω τήν Βάτο νά ἰδῶ πῶς εἶναι’’. Ἐκείνη τήν στιγμή αἰσθάνθηκα μία ζάλη καί ἕναν ἴσκιο στήν πλάτη μου. Στόν φίλο μου δέν εἶπα τίποτε. Ὅταν φύγαμε ὁ φίλος μου μέ ἐρωτᾶ. Ὅταν μπήκαμε στό προαύλιο τῆς Ἐκκλησίας κατάλαβες τίποτε; Γιατί; Τόν ρωτάω. Μοῦ ἀπαντᾶ: Ὅταν ἀνοίξαμε τήν πόρτα καί μπήκαμε μέσα αἰσθάνθηκα ἕναν ἴσκιο στήν πλάτη μου ».
4. Ἡ δ. Ἀσπασία Κωστοπούλου, κάτοικος Καλογερόρρα-χης, ἀνέφερε τό ἑξῆς: « Εἶναι ἡ τέταρτη φορά πού ἔρχομαι ἐδῶ. Τίς τρεῖς προηγούμενες φορές, ἔμπαινα μέσα στήν Ἐκκλησία καί ἔβλεπα στό Τέμπλο, ἀντί τόν Ἅγιο Γεώργιο, τόν Ἅγιο Ραφαήλ τῆς Μυτιλήνης καί ἀποροῦσα. Αὐτή τή φορά ἦλθα γιά νά σέ ρωτήσω, ποιός Ἅγιος εἶναι ἐδῶ. Τώρα ὅμως βλέπω στό Τέμπλο τόν Ἅγιο Γεώργιο ».
5. Ἡ Γιαγιά Κωνσταντίνα Κουτσούκου, κάτοικος Νεοχωρίου Ἰθώμης, ἡ δωρήτρια τοῦ κτήματος τῆς Ἐκκλησίας, εἶπε: « Εἶχα ἔρθει ἕνα πρωῒ ἐδῶ στήν Ἐκκλησία. Στάθηκα καί προσευχήθηκα μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας καί τῆς εἶπα μέ δάκρυα: Τί θέλεις νά σοῦ φέρω Παναγία μου γιά νά λειτουργηθῆ ἡ Ἐκκλησία; Τότε εἶδα τήν Παναγία νά μοῦ χαμογελᾶ καί τόν Χριστό στήν ἀγκαλιά Της, σάν νά εἶχε φτερά καί φτερούγιζε χαρούμενος ».
6. Ἡ κα.Ἀφροδίτη Ραχιώτη, κάτοικος Ἀθηνῶν, ἀναφέρει ὅτι ἔχει ἐπισκεφθεῖ ἀρκετές φορές τόν Ἅγιο Γεώργιο. Μία φορά πρόσεξε τόν Παντοκράτορα στήν ὀροφή τῆς Ἐκκλησίας, νά κοιτάζη πρός Ἀνατολάς καί τό συζήτησε μέ μία φίλη της Θεολόγο. Αὐτή τῆς εἶπε ὅτι εἶναι λάθος αὐτό καί ὅτι κάτι συμβαίνει σ’ αὐτήν τήν Ἐκκλησία. Ὅπως ἡ ἴδια εἶπε, δέν πίστεψε αὐτά πού ἔλεγε ἡ φίλη της. Ὅταν ἐπισκέφθηκε τήν τελευταία φορά τόν Ἅγιο Γεώργιο, μέ τήν δ. Μαρία Χαλασοχώρη, μπῆκαν μαζί στήν Ἐκκλησία γιά νά ἰδοῦν τήν εἰκόνα τοῦ Παντοκράτορος. Σηκώνοντας τό βλέμμα τους, εἶδαν τόν πολυέλαιο νά κάνει κύκλους. Κατάλαβαν ὅτι ἡ εἰκόνα εἶναι τοποθετημένη ἔτσι ὀρθά καί ὅτι κάποιος λόγος ὑπάρχει γι’ αὐτό.
7. Ὁ κ. Γεώργιος Ρέκκας, κάτοικος Νεοχωρίου Ἰθώμης, ἀνέφερε τά ἑξῆς: Ἀπό τροχαῖο ἀτύχημα εἶχε κτυπήσει στό κεφάλι, ἔλειπε ἕνα κομμάτι κρανίου καί ἦταν ἀρκετές ἡμέρες στό Νοσοκομεῖο τοῦ Ρίου, κλινικά νεκρός. Ἀφοῦ ἔζησε καί γύρισε στό σπίτι του, ἕνα βράδυ εἶδε σέ ὄνειρο τόν Ἅγιο Γεώργιο καί τοῦ εἶπε: « Ἐγώ σέ ἔκανα καλά καί νά ἔλθης στό σπίτι μου νά μοῦ ἀνάψης κερί ». Τότε αὐτός τόν ἐρώτησε, πῶς ὁ Γεώργιος ἐκεῖ τά φτιάχνει μόνος του; Ὁ Ἅγιος τοῦ ἀπήντησε: « Ἐγώ δέν ἀφήνω νά πάη ἄλλος ».
8. Ἡ κ. Φωτεινή Χρονοπούλου, κάτοικος Νεοχωρίου Ἰθώμης εἶπε: « Ἕνα βράδυ, σέ ὄνειρο, βρέθηκα μέσα στόν Ἅγιο Γεώργιο μπροστά στό Τέμπλο, χωρίς νά βλέπω τόν Ἅγιο, ἀλλά ἄκουσα νά μοῦ λέγη: Θέλω νά πλέξης δύο μεγάλες δαντέλλες, μία γιά τόν Χριστό καί μία γιά τήν Παναγία. Καί τῆς ἔδειξε τά σχέδια. Συνεχίζοντας ὁ Ἅγιος τῆς εἶπε: Νά ρωτήσης τήν Ἀθηνᾶ Κουτρουμπῆ. Ὅταν ξύπνησα δέν ἔδωσα καί μεγάλη προσοχή. Ἔφυγα γιά τήν Ἀθήνα καί ἐκεῖ μέ ὑπενθύμισε ὁ Ἅγιος γιά τίς δαντέλλες. Ἔπλεξα τίς δαντέλλες ἔπειτα καί τίς ἔφερα στήν Ἐκκλησία. Εἶχα ὅμως τήν ἀπορία, γιατί ὁ Ἅγιος μοῦ εἶπε νά ρωτήσω τήν κ. Ἀθηνᾶ, κάτοικο Μελιγαλᾶ ». Μετά ἕνα χρόνο ἦρθε στόν Ἅγιο Γεώργιο ἡ κ. Ἀθηνᾶ καί ζητᾶ ἀπό τόν Γεώργιο, ἐάν εἶναι δυνατόν νά ἰδῆ τίς δαντέλλες πού ἔφερε ἡ κ. Φωτεινή. Εἶχε ἀκούσει γι’ αὐτές καί ὅταν τίς εἶδε, εἶπε: « Ἔχω καί ἐγώ τέτοιες, τό ἴδιο σχέδιο ». Γι’ αὐτό ὁ Ἅγιος εἶπε, νά ρωτήση ἡ Φωτεινή τήν Ἀθηνᾶ, ἐάν ξεχνοῦσε τό σχέδιο πού τῆς ἔδειξε.
9. Ὁ κ. Ἰωάννης Λινάρδος, κάτοικος Βαλύρας ἀναφέρει: « Στόν Ἅγιο Γεώργιο δέν ἔχω πάει. Ἕνα βράδυ, σέ ὄνειρο, βρέθηκα σ’ ἐκεῖνο τό μέρος. Σέ ἕνα χάλασμα ὑπῆρχε μία Ἁγία Τράπεζα. Γύρω τῆς μαυροφόρες γυναῖκες. Μία μοῦ λέγει: Ἐδῶ εἶναι ὁ Ἅγιος Γεώργιος. Μοῦ δόθηκε νά καταλάβω ὅτι ἦταν αὐτή ἡ συγκεκριμένη Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου. Καί συνεχίζει ἡ γυναῖκα: ἄνοιξε τό στόμα σου καί θά ἔλθη ὁ Ἅγιος Γεώργιος, νά σοῦ πάρη αύτό πού ἔχεις. Πράγματι ἄνοιξα τό στόμα μου καί τότε εἶδα τόν Ἅγιο Γεώργιο νά βάζει μέσα τό χέρι του καί νά βγάζει κάτι σάν μικρό χταπόδι. Ἀπό ἐκεῖνο τό βράδυ ἀπαλλάχθηκα ἀπό ἐκεῖνο πού μέ ἐνοχλοῦσε ».
10. Ἡ κ. Τασία Λαμπρούκου, κάτοικος Νεοχωρίου εἶπε: « Ἔχοντας ἀναπνευστικό πρόβλημα, μένω στήν Ἀθήνα μέ τήν κόρη μου. Μία ἡμέρα ἐνῶ καθόμουν στό σαλόνι τοῦ σπιτιοῦ, ἄκουσα φωνή νά μέ ρωτάει τί κάνω καί συνεχίζοντας εἶπε: Τό τάμα πού ἔκανες δέν τό ἔφερες. Ἐγώ τοῦ ἀπήντησα, θά σοῦ τό φέρω. Καί τότε τῆς εἶπε: Νά τό φέρης μόνη σου. Ὅ,τι τάζετε νά τά φέρνετε. Καί τί ἦταν τό τάμα; Μία χούφτα κεριά καί διακόσιες (200) δραχμές ».
11. Ἀρκετοί ἄνθρωποι ἀναφέρουν ὅτι αἰσθάνονται μία εὐωδιά ἤ λιβάνι ὅταν ἐπισκέπτονται τόν Ἅγιο Γεώργιο, ἄλλοι ὅμως πού εἶναι μαζί τους δέν αἰσθάνονται τίποτε.
12. Ἡ κ. Βάσω Μπουτσουρῆ, κάτοικος Ἀθηνῶν, Παρίτση 82 Ν.Ψυχικό καί οἱ κυρίες Στυλιανή καί Αἰκατερίνα κάτοικοι Γερμανίας, ἐπισκέφθηκαν τόν Ἅγιο Γεώργιον. Ζήτησαν ἀπό τόν Γεώργιο νά τούς πῆ μερικά πράγματα, σχετικά μέ τό Ἐκκλησάκι καί τό ὅλον ἔργον καί ἐάν μποροῦσαν νά τά γράψουν σέ κασσέττα. Πράγματι ἔθεσαν σέ λειτουργία τό κασσεττοφωνάκι καί αὐτός ἄρχισε νά μιλάη. Δέν πέρασαν λίγα λεπτά καί ἀκούστηκε ἕνα « κράκ » καί τό κασσεττόφωνο σταμάτησε νά λειτουργεῖ. Ἄλλαξαν μπαταρίες, ἄλλαξαν κασσέττα, ἀλλά τό κασσεττόφωνο δέν λειτούργησε. Ἔγινε ἡ συζήτησις χωρίς αὐτό. Ὅταν ἔφυγαν ἀπό τήν Ἐκκλησία, μπαίνοντας στό αὐτοκίνητο, τό κασσεττόφωνο ἄρχισε νά λειτουργῆ μόνο του . Ἔψαξαν νά βροῦν τήν βλάβη, πού δέν ἐλειτούργησε στήν Ἐκκλησία καί τότε βρῆκαν μέσα ἕνα χαλικάκι. Ἔβαλαν τότε τήν κασσέττα ν’ ἀκούσουν αὐτά πού ἔγραφε, τά λίγα λεπτά πού δούλεψε, ἀλλά δέν εἶχε γραφεῖ τίποτε.
13. Ἕνα ἀπόγευμα ὁ κ. Σπῦρος Μπρᾶτος καί ἡ γυναῖκα του Ἑλένη, κάτοικοι Ἀθηνῶν, εἶχαν ἐπισκεφθεῖ τόν Ἅγιο Γεώργιο. Μαζί μέ τόν Γεώργιο πού ἐργάζεται ἐκεῖ, κάθονταν ἔξω ἀπό τό Ἱερό στό μέρος πού εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί συζητοῦσαν. Ἄρχιζε νά σκοτεινιάζει. Σέ μία στιγμή ἡ γυναῖκα του ρωτάει: Ποιός εἶναι αὐτός στήν εἰκόνα; Ἀπαντήσαμε ὅτι δέν εἶναι ἕνας, ἀλλά δύο καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. Αὐτή ἐπέμενε καί ἔλεγε. Ἕνας εἶναι, νά τά μάτια του καί ἔδειχνε στό κέντρο τῆς εἰκόνος. Αὐτή ἔβλεπε ἕνα πρόσωπο, ἐμεῖς τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Μετά ἀπό καιρό ἦλθαν πάλι στόν Ἅγιο Γεώργιο. Ἡ Ἑλένη ἔτρεξε νά ἰδῆ τήν εἰκόνα. Τότε ὅμως ἔβλεπε τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος.
14. Ἕνα ἀπόγευμα, ὁ μικρός τότε Λευτέρης 4-5 ἐτῶν, ἐπισκέφθηκε τόν Ἅγιο Γεώργιο μέ τήν μητέρα του κ. Δήμητρα Δερτιμάνη-Κεραμιδᾶ ἀπό τό Νεοχώριον, κάτοικοι Ἀθηνῶν. Ἦταν καί ἄλλοι ἄνθρωποι καί μεταξύ αὐτῶν ἦταν καί ἡ κα Βάσω Μπουτσουρῆ. Ὅλοι μαζί καθόμασταν στό μέρος τοῦ Ἱεροῦ, πού εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί συζητούσαμε. Σέ κάποια στιγμή βλέπομε τόν μικρό Λευτέρη νά πηγαίνη καί νά ἀσπάζεται μέ εὐλάβεια, μία μεγάλη πέτρα πού ὑπάρχει ἐκεῖ, τρεῖς φορές. Τί νά ἔβλεπε ἄραγε;
15. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἀποκαλύπτει μέ ἕνα πιστό, τό ἐπόμενο ἔργο του. Ὁ κ. Χρῆστος Δημητρακόπουλος, κάτοικος Ἀρφαρῶν, ἔρχεται συχνά στόν Ἅγιο Γεώργιο. Σέ μία ἀπό αὐτές τίς ἐπισκέψεις του μέ ἄλλους ἀνθρώπους, βλέποντας τελειωμένο τό καμπαναριό, εἶπε στόν Γεώργιο: « Τό ἑπόμενο ἔργο θά εἶναι μεγάλο ».Ὅταν ρωτήθηκε τί ἐννοοῦσε, δέν γνώριζε. Πράγματι, μετά ἀπό λίγον καιρό ἄρχισε ἕνα μεγάλο ἔργο. Ἡ κατασκευή τῶν πέτρινων ὑποστέγων καί ἡ διαμόρφωσις ἑνός μεγάλου μέρους τῆς αὐλής.
16. Ἕνα ἀπόγευμα ἕνας κύριος, κάτοικος Μαυρομματίου, ἐπισκέφθηκε τόν Ἅγιο Γεώργιο μέ τήν γυναἶκα του, τήν κόρη του καί τίς ἐγγονές του. Μαζί μέ τόν Γεώργιο κάθονταν ὅλοι μπροστά στό Ἱερό ὅπου εὑρίσκεται ἡ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί συζητοῦσαν. Σέ κάποια στιγμή ἡ κόρη του δέν μποροῦσε νά ἐννοήση πῶς ὁ Θεός βοηθάει ἀοράτως τούς ἀνθρώπους ὅταν τόν ἐπικαλοῦνται. Αὐτή μέ τίς κόρες της κάθονταν ἀπέναντι ἀπό τήν εἰκόνα καί τό κανδῆλι πού καίει δίπλα της. Ἐκείνη τή στιγμή ἡ μία κόρη τῆς λέγει: « Τό τζάμι πού κλείνει τό κανδῆλι ἔκλεισε, πρίν ἦταν ἀνοικτό ». Ὅλοι τό εἶδαν καί ταράχθηκαν. Πράγματι ὁ Γεώργιος ὅταν ἄναψε τό κανδῆλι, τό τζάμι τό ἄφησε μισάνοικτο γιά νά φεύγη ἡ κάπνα. Χωρίς νά ἀκουσθῆ κανένας ἦχος, τό τζάμι ἔκλεισε μόνο του . Μέ αὐτόν τόν τρόπο, ὁ Τριαδικός Θεός ἔδειξε σέ αὐτή τή γυναῖκα πῶς βοηθάει ἀοράτως τοὐς ἀνθρώπους.
17. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος φανερώνει τό κτίσιμο τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ κα. Σωτηρία Χρονοπούλου, κάτοικος Νεοχωρίου, εἶχε ἀναθέσει στόν Γεώργιο νά κτίση ἕνα γκρεμισμένο εἰκονοστάσι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, στήν ἄκρη τοῦ χωριοῦ, λίγους μῆνες πρίν κτίσει τήν Ἐκκλησία. Ἀφοῦ κτίστηκε τό εἰκονοστάσι, βλέπει σέ ὄνειρό της τόν Ἅγιο Γεώργιο καί τῆς λέγει: « Θά ἰδῆς τί θά φτιάξη ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ἐκεῖ πού κτυπάει πρῶτα ὁ Ἥλιος ». καί τῆς ἔδειξε αὐτό τό μέρος, πού ἀργότερα κτίσθηκε ἡ Ἐκκλησία.
18. Ἡ δ. Παναγιώτα Σιψά, κάτοικος Ἀθηνῶν, εἶπε ὅτι εἶδε σέ ὄνειρό της τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στόν οὐρανό σέ μικρό μέγεθος, ὅπως τήν περιμένει ὁ Γεώργιος. Μετά λίγες ἡμέρες ἦλθε στόν Γεώργιο μέ τήν μητέρα της, κάτοικο Καλαμάτας. Ἐπειδή τήν πονοῦσε τό πόδι της καί κούτσαινε, ἡ μητέρα της ἔφερε τό αὐτοκίνητο κοντά στήν Ἐκκλησία. Ὅπως εἶπε ἡ ἴδια ἀργότερα, συνέβη τό ἑξῆς: « Ὅταν μπῆκα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, οἱ πόνοι στό πόδι μου σταμάτησαν. Νόμισα ὅτι ἦταν ἡ φαντασία μου, ἀλλά ὅταν ἔφυγα ἀπό τήν Ἐκκλησία, οἱ πόνοι δέν μέ ἐνοχλοῦσαν΄ εἶχαν περάσει ».
19. Ἡ κα. Ἀργυρώ Κλεφτόγιαννη, κάτοικος Νεοχωρίου εἶπε ὅτι ἕνα πρωῒ, γυρνώντας ἀπό τήν ἐκκλησία, κοίταξε ἀπό τό παράθυρο τοῦ σπιτιοῦ της τό Μοναστήριον τῆς Παναγίας τῆς Βουλκανιωτίσσης καί τήν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὅπως συνηθίζει να κάνει. Ὅταν κοίταξε πρός τόν Ἅγιον Γεώργιον, εἶδε μία λάμψη, ἕνα φῶς νά καλύπτει τόν χῶρο μπροστά στό Ἱερό πού βρίσκεται ἡ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί κάποιες φιγοῦρες μαυροφόρες νά κινοῦνται ἀπό τήν εἰκόνα πρός τό μέρος τοῦ καμπαναριοῦ. Φοβήθηκε καί μονολόγησε: μήπως τἄχασα, τί βλέπω; Καί ἔφυγε ἀπό τό παράθυρο. Ὅταν κοίταξε πάλι μετά ἀπό λίγο δέν εἶδε τίποτε.
20. Ὁ κ. Ἀντώνιος Θεοδωρόπουλος, κάτοικος Καλογερόρραχης, διηγήθηκε τά ἑξῆς: « Εἶχα πάει ἕνα ἀπόγευμα μέ τήν μητέρα μου στόν Ἅγιο Γεώργιο. Ἄφησα τό αὐτοκίνητο ἀπέναντι ἀπό τήν Ἐκκλησία, στό τσιμεντένιο πλάτωμα. Κοιτάξαμε πρός τήν Ἐκκλησία καί εἴδαμε νά στέκη μπροστά στήν πόρτα ἕνας ἄνθρωπος πού φοροῦσε ράσα. Εἶπα στή μητέρα μου. Μπά ὁ Γεώργιος φόρεσε ράσα; Ὅταν φθάσαμε ἐκεῖ, ἡ Ἐκκλησία ἦταν κλειστή καί δέν ὑπῆρχε κανένας ἄνθρωπος ».
21. Μία ἀνώνυμη γυναῖκα εἶπε ὅτι εἶχε ἐπισκεφθεῖ τόν Ἅγιο Γεώργιο μέ τήν κόρη της. Ἐνῶ προσκυνοῦσαν, ἡ κόρη της εἶπε ὅτι εἶδε τόν Ἅγιο Γεώργιο στήν εἰκόνα τοῦ Τέμπλου, νά σηκώνει τό κεφάλι του, νά τήν κοιτάζει καί νά χαμογελᾶ.
22. Ἡ κ. Νίτσα Γιαννοπούλου, κάτοικος Νεοχωρίου, εἶχε πάει ἕνα ἀπόγευμα μέ τόν ἀδελφό της Παντελῆ Σταθόπουλο καί ἄλλους συγγενεῖς της, στόν Ἅγιο Γεώργιο. Μπῆκαν μέσα στήν Ἐκκλησία καί ἔκλεισαν τήν πόρτα, διότι ἔκανε κρύο. Μετά ἀπό λίγο ὅπως εἶπε, εἶδε ἕνα κανδῆλι στό προσκυνητάρι τοῦ Ἁγίου νά κινεῖται. Κοίταξε πρός τό παράθυρο νά ἰδῆ μήπως ἦταν ἀνοικτό. Ἦταν κλειστό. Τότε τό βλέμμα της συναντήθηκε μέ τό βλέμμα τοῦ ἀδελφοῦ της. Σέ λίγο βγῆκαν ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία νά φύγουν. Ἐρωτᾶ τότε τόν ἀδελφό της, ἐάν εἶδε τίποτε. Ναί, τῆς ἀπαντᾶ. Κανένας ἄλλος δέν εἶδε τό κανδῆλι νά κινεῖται.
23. Ἕνα μεσημέρι καί ἐνῶ ὁ Γεώργιος εἶχε ἀρχίζει νά κτίζει τά ἀνατολικά ὑπόστεγα, ἐπισκέφθηκε τόν Ἅγιο Γεώργιο, ἕνας Ἱερεύς ἀπό τά περίχωρα. Μόλις εἶδε τόν Γεώργιο τοῦ λέγει: « ἀκόμη κτίζεις; » « Γιατί παππούλη; » τόν ἐρωτᾶ αὐτός. Ὁ Ἱερεύς ἀπαντᾶ: « Ἐνῶ ἐρχόμουν ἐδῶ, ἀπό κάτω ἀπό τό δρόμο τά εἶδα ὅλα κτισμένα καί μονολόγησα: Πότε τά τελείωσε ὁ ἄνθρωπος; καί τώρα βλέπω ὅτι δέν ἔχεις κτίσει τίποτε ».
24. Ὁ κ. Ἠλίας Ζήσης καί ἡ σύζυγός του Μαρία, κάτοικοι Μελιγαλᾶ, ἔχουν ἕνα κτήμα κοντά στόν Ἅγιο Γεώργιο. Μία ἡμέρα πῆγαν ἐκεῖ νά ἐργασθοῦν. Σέ μία στιγμή, ὁ κ. Ἠλίας λέγει στή γυναῖκα του. « Μαρία, πήγαινε ἐπάνω στόν Γεώργιο καί τελειώνοντας τήν δουλειά θά ἔρθω νά σέ πάρω νά φύγωμε. Νά, ἐκεῖ ἐπάνω εἶναι ». Ἔβλεπαν τόν Γεώργιο νά φορᾶ ἕνα μικρό ἄσπρο ὀμπρελάκι στό κεφάλι του, γιά τόν ἥλιο (ὅπως συνήθιζε) καί νά κτίζει. Ἀνεβαίνει ἡ κ. Μαρία στήν Ἐκκλησία, ἀλλά δέν ὑπῆρχε κανένας ἐκεῖ.
25. Τό περασμένο καλοκαίρι ἐπισκέπτεται τόν Ἅγιο μία γνωστή κυρία, κάτοικος Ἀθηνῶν μέ τήν ἀδελφή της. Σέ μία στιγμή ἐρωτᾶ τόν Γεώργιο. « Τώρα τί κτίζεις; Τήν μάνδρα ἔξω; » τῆς ἀπαντᾶ αὐτός: « Ποιά μάνδρα; Θ’ ἀρχίσω νά κτίζω τήν τράπεζα ». Τοῦ λέγει αὐτή: « Τώρα πού ἐρχόμουν μέ τήν ἀδελφή μου ἔβλεπα ἔξω ἀπό τήν εἴσοδο, νά κτίζεται μάνδρα ὅπως ἔχουν τά Μοναστήρια ».
26. Ἕνα ἀπόγευμα εἶχε ἐπισκεφθεῖ τόν Ἅγιο Γεώργιο ἕνας κύριος ἀπό τήν Καλαμάτα. Ὁ Γεώργιος τοῦ εἶπε γιά τό ἱστορικό τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Ὑπάρχουσας.
Παναγία ἡ Ὑπάρχουσα
Μετά ἀπό ἡμέρες, ὁ κύριος αὐτός ἐπισκέφθηκε πάλι τόν Ἅγιο Γεώργιο μέ τήν γυναῖκα του καί εἶπε τά ἑξῆς: Ἐκεῖνο τό ἀπόγευμα πού μοῦ μίλησες γιά τήν Παναγία τήν Ὑπάρχουσα, ἡ γυναῖκα μου τό ἴδιο βράδυ στήν Ἀθήνα εἶδε τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ὑπάρχουσας στόν ὕπνο της καί τῆς ἔκανε ἐντύπωσι τά ἑνωμένα δάκτυλα στό χέρι της. Κάποια ἡμέρα ἀποφάσισε νά ἐπισκεφθῆ καί ἡ ἴδια τό ἐκκλησάκι. Ἕνα βράδυ βλέπει στό ὄνειρό της ἕναν μαῦρο δικέφαλο ἀετό καί ἐπειδή τήν ἑπομένη ἡμέρα θά ταξίδευε γιά τήν Καλαμάτα, τό θεώρησε ἄσχημο σημάδι. Ὅταν ὅμως ἔφθασε στήν Ἐκκλησία εἶδε τόν μαῦρο δικέφαλο ἀετό, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται μπροστά στήν πόρτα.
Λόγοι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου
1. Ὅταν ὁ Γεώργιος ἔκτιζε τήν μάνδρα εἶχε παραμελήσει λίγο τά πνευματικά του καθήκοντα. Μία ἡμέρα τοῦ εἶπε ὁ Ἅγιος : « Γεώργιε, μάνδρες κτίζονται, ψυχές δύσκολα κτίζονται. Διάβαζε ».
2. Ὅταν ἐκτίζετο τό καμπαναριό, ἦταν ἡ περίοδος τοῦ πολέμου στή Σερβία. Μία ἡμέρα εἶπε ὁ Ἅγιος: « Χρειάζονται πολλές προσευχές ἀπό πολλούς ἀνθρώπους».
3. Μία ἡμέρα κάποιοι ἄνθρωποι ἐρώτησαν τόν Γεώργιο : Τί λέγει ὁ Ἅγιος Γεώργιος; Αὐτός δέν γνώριζε καί ἐρωτᾶ τόν Ἅγιο Γεώργιο τί νά λέγει στούς ἀνθρώπους καί ὁ Ἅγιος τοῦ ἀπαντᾶ. « Τό Εὐαγγέλιο, τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ».
4. Κάποτε εἶπε ὁ Ἅγιος Γεώργιος : « Ὁ Δεσπότης εἶναι ὁ ἐπίγειος Ποιμήν τοῦ Κυρίου. Νά ὑπακούετε ».
5. Μία ἡμέρα εἶπε: « Νά φτιάξης μία ψηφιδωτή εἰκόνα μικρή, τήν Παναγία ὅπως εἶναι στήν εἰκόνα μου καί νά τήν πᾶς στήν Μαλεβή ».
6. Ἕνας ἄνθρωπος εἶχε φτιάξει ἕνα τρικάνδηλο καί κρεμόταν στήν ὀροφή τοῦ Ἱεροῦ. Μία ἡμέρα ὁ Ἅγιος εἶπε: « Νά πάρης τό τρικάνδηλο καί νά τό στείλης στήν Παναγία τήν Μαλεβή ».
7. Στήν αὐλή ὑπάρχει μία χονδρολιά. Ὁ Ἅγιος εἶπε : « Θά μαζέψης τίς χονδρολιές, θά τίς ἑτοιμάσης καί θά τίς στείλης στήν Παναγία τήν Μαλεβή ». Ἕτσι ἔγινε. Ὅταν οἱ ἐλιές ἦταν ἕτοιμες νά μποῦν στό ξύδι, ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἔφερε τρεῖς γυναῖκες ἀπό τήν Βαλύρα στό σπίτι του. Ἄφησαν τρία μπουκάλια λάδι. Τό ἕνα μπουκάλι ὅμως ἀντί γιά λάδι εἶχε ξύδι, πού χρειαζόταν ὁ Γεώργιος γιά τίς ἐλιές.
8. Ἄλλη φορά, εἶπε γιά τά μέλλοντα νά συμβοῦν στήν Πόλη (Κωνσταντινούπολη) « Τά πράγματα δέν θά γίνουν, ὅπως τά περιμένουν οἱ ἄνθρωποι ».
9. Τόν πρῶτο καιρό εἶχε δύο Εὐαγγέλια στό σπίτι του ὁ Ἅγιος. Ἕνα ἀπόγευμα εἶπε : « Θά πάρης τό πρῶτο Εὐαγγέλιο καί θά τό στείλης στόν Ἅγιο Ἐφραίμ στἠν Νέα Μάκρη. Στήν Γερόντισσα Μακαρία θά γράψης : Ὁ Ἅγιος τοῦ Ἰησού Χριστοῦ Γεώργιος, στέλνει τό πρῶτο Εὐαγγέλιο τοῦ σπιτιοῦ του, στόν Ὅσιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστού Ἐφραίμ. Ὑστερόγραφον : Ὁ Ὅσιος Ἐφραίμ γνωρίζει ».
10. Ἕνα ἀπόγευμα περνῶντας ὁ Γεώργιος ἔμπροσθεν τῆς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ εἶπε : « Θά κάνωμε καί ἄλλα πρός δόξαν Θεοῦ ».
11. Μία ἡμέρα εἶπε : « Τήν μοκέττα ποῦ ἔφερε ἡ γυναῖκα, τά ἱερά σκεύη πού ἔφερε ὁ Γεώργιος, σύν πενήντα χιλιάδες δραχμές (50.000 δρχ.) νά τά πᾶς στό Μοναστήρι μου στό Ἀλτομυρά » (εἶναι ἐκεῖ Μοναστήρι τοῦ Ἀγίου Γεωργίου). Ἄλλη φορά εἶπε : « Αὐτά πού μαθαίνεις εἶναι γιά ἐσένα ».
12. Ζητῶντας βοήθεια ἀπό τόν Ἅγιο, ὀ Γεώργιος γιά τούς πειρασμούς τοῦ εἶπε : « Στό πετραχήλι. Τό πετραχήλι εἶναι ἡ ἀσφάλεια ».
13. Μία φορά ὁ Γεώργιος κοινώνησε τά Ἄχραντα Μυστήρια χωρίς νά ἐξομολογηθῆ. Τότε τοῦ εἶπε : « Ἄλλη φορά χωρίς ἐξομολόγησι νά μήν κοινωνήσης ».
14. Μία ἡμέρα τοῦ εἶπε : « Τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας πού ἔφεραν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τήν Βαλύρα, νά τήν πᾶς στήν Ἅγία Τριάδα στήν Τρίοδο ».
15. Οἱ ἄνθρωποι εἶχαν φέρει πολλές εἰκόνες στήν ἐκκλησία καί δέν εἶχαν κρεμασθεῖ. Ὅταν ἀργότερα ἄνοιξαν τά σύνορα μέ τήν Ἀλβανία, μία Κυριακή λέγει τοῦ Γεωργίου : « Νά στείλης τίς εἰκόνες στήν Βόρειο Ἤπειρο ».
16. Κάποια περίοδο, οἱ ἄνθρωποι ἔφερναν εἴδη ρουχισμοῦ στόν Ἅγιο Γεώργιο. Ἀφοῦ μαζεύτηκαν μερικά, λέγει στόν Γεώργιο ὁ Ἅγιος : « Νά στείλης τά ροῦχα στήν Παναγία τήν Τρυπητή, γιά τούς σεισμοπλήκτους τοῦ Αἰγίου ».
17. Ἄλλη φορά εἶπε : « Χρειάζονται μετάνοιες. Πολλές μετάνοιες ».
18. Ἕνα ἀπόγευμα λέγει στόν Γεώργιο : « Ἐάν θυμᾶσαι ὅτι
τό ἔργο αὐτό, δέν εἶναι δικό σου, δέν θά πέσης ποτέ ».
Ἐννοοῦσε πνευματικό πέσιμο.
Ψηφιδωτά ἀπό ἄτεχνο χέρι
Ἕνα ἀπόγευμα ἐπισκέφθησαν τόν Ἅγιο Γεώργιο κάποιοι Μοναχοί. Κοιτάζοντας τήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ρωτάει ὁ ἕνας τόν Γεώργιο :
« Γιατί ἔφτιαξες αὐτή τήν εἰκόνα; Δέν εἶναι Ὀρθόδοξη ἀλλά Δυτικής τεχνοτροπίας ». Αὐτός τοῦ ἀπαντᾶ: « Αὐτό μοῦ δόθηκε ». Ἀφοῦ ἔφυγαν, ρωτᾶ τόν Ἅγιο Γεώργιο, ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια; καί παίρνει τήν ἑξῆς ἀπάντησι : « Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι τό ὅλον καί χωρᾶ τό μέρος. Ἡ Δυτική Ἐκκλησία εἶναι τό μέρος καί δέν μπορεῖ νά χωρέσει τό ὅλον ».
Επίλογος
Ὁ Γέροντας Ἰωσήφ ὁ Σπηλαιώτης ἔγραφε. Ὅλοι στό Ὄρος μέ θεωροῦσαν πλανεμένο καί ἐγώ ἔπρεπε νά πιστέψω ὅτι εἶμαι πλανεμένος. Ἔψαχνα νά βρῶ πνευματικό ὁδηγό ἀλλά μάταια. Ἔτρεχα στίς σπηλιές καί στά δάση τοῦ Ὄρους, κλαίωντας, ζητῶντας βοήθεια ἀπό τήν Παναγία, ὥσπου μία ἡμέρα ἡ χάρη Της μοῦ τήν ἔδωσε. Ὅταν τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ δέν μποροῦμε νά τά ἑρμηνεύσωμε, τότε μία εὔκολη λέξις βγαίνει ἀπό τό στόμα τῶν ἀνθρώπων : πλάνη, πλανεμένος. Ἄραγε γνωρίζομε πραγματικά τί εἶναι πλάνη; γνωρίζομε τά ὅπλα καί τούς τρόπους διακρίσεως τῆς πλάνης; Πλησιάσαμε κάποιον «πλανεμένο» γνωρίζοντας ὅτι ἐμεῖς εἴμεθα στόν ὀρθό δρόμο, μιλήσαμε μαζί του καί ἀφοῦ διαπιστώσαμε ὅτι βρίσκεται σέ λάθος δρόμο, προσπαθήσαμε νά τόν ἐπαναφέρωμε στήν ἀλήθεια; Ἔχομε βρεθεῖ πρόσωπο μέ πρόσωπο μέ τόν ἀόρατο ἐχθρό; ἔχομε δεχθεῖ τά κτυπήματά του, πνευματικά και σωματικά; ἔχομε αἰσθανθεῖ τήν ἀνάσα του; ἔχομε αἰσθανθεῖ τήν Θεοεγκατάλειψη; ἔχομε αἰσθανθεῖ τήν λεπτή αὔρα τῆς Θείας Χάριτος; Ἔχει πονέσει ἡ καρδιά μας γιά τέτοιους ἀνθρώπους ὥστε νά προσευχηθοῦμε θερμά γι’ αὐτούς; Ἐάν ναί, ἔχομε μία μικρή ἐμπειρία. Τότε ὅμως ἡ λέξις πλάνη δέν βγαίνει ἀπό τό στόμα μας. Τήν καρδία μας τότε τήν γεμίζει πόνος καί μία προσευχή, μικρή ἤ μεγάλη, δέν ἔχει σημασία, πρός τόν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν νά ἐλεήση τό πλάσμα Του καί νά τό ἐλευθερώση.
Λέγουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἔχει ἕνα «ἐλλάτωμα». Δέν ἀγαπᾶ τήν πολυκοσμία καί τίς ἀνέσεις, ἀλλά τήν μόνωσι, τήν στέρησι καί ἐκείνους πού ἀγωνίζονται ἐναντίον ταῶν παθῶν των καί ἐργάζονται τάς ἐντολάς τοῦ Κυρίου. Ἡ ἐργασία αὐτή δέν γίνεται μόνο ἀπό ἐκείνους οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται σέ σπηλιές καί σέ βουνά – αὐτοί εἶναι ὑψηπέτες ἀετοί τοῦ Πνεύματος – ἀλλά γίνεται καί ἀπό αὐτούς πού εὑρίσκονται μέσα στόν κόσμο, ἀφανεῖς, ἄσημοι, μέ πνευματικά καί σωματικά προβλήματα, χλευαζόμενοι, διότι δέν ἐκσυγχρονίζονται καί δέν ἀκολουθοῦν τήν μοντέρνα ἐξέλιξι τῆς ἐποχῆς. Αὐτοί εἶναι, ἡ μικρή καλή μαγιά, ὅπως ἔλεγε ὁ Γέροντας Παῒσιος ὁ Ἁγιορείτης, ἕνεκα τῆς ὁποίας ὁ Θεός θά σώση ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα.
Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, λένε οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπου θέλει πηγαίνει, ὅπως αὐτό θέλει, μένει ὅσο θέλει καί δίνει ὅτι καί ὅσο θέλει. Δέν ρωτᾶ κανέναν. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός δέν ἔχει κανέναν συγκυβερνήτη, ἀλλά θέλει νά μᾶς κάνη ὅλους συγκληρονόμους τῆς Οὐρανίας Βασιλείας Του. Καί ἐκεῖ ἕνας μόνον δρόμος ὁδηγεί, ὁ Χριστομίμητος Ἀποστολικός καί Ἁγιοπατερικός τρόπος ζωῆς πού διδάσκει ἡ Ἀνατολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ὅλοι οἱ ἄλλοι δρόμοι εἶναι σκιά ἤ σκοτάδι.
Ὁ Γέροντας Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης ἔλεγε κάποτε σέ κάποιον, νῦν Μητροπολίτη : Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι Ὑπουργεῖον Κοινωνικῶν Ὑπηρεσιῶν, ἀλλά Ταμιοῦχος τῆς Θείας Χάριτος. Παράλληλα ὅμως κάνει καί τό φιλανθρωπικό της ἔργο. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀνάγκη ἀπό τόν Λόγο τῆς ζωῆς, τόν Ἰησοῦν Χριστόν. «Ἀπό Ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἁπαλύνει τόν πόνον, ἀπό Ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ζεσταίνει ,ξεκουράζει, θεραπεύει, φωτίζει νά κατανοήση ὁ κάθε ἄνθρωπος τό πρόβλημά του καί μέ τήν βοήθειά Του νά τό ἀντιμετωπίση. Ὁ λόγος αὐτός ὅμως διά νά γίνη ἀποδεκτός ἀπό τοῦς ἄνθρώπους πρέπει νά βγαίνει ἀπό στόμα πού ἐφαρμόζει τόν Εὐαγγελικό λόγο. « Δέν ἦλθα νά διακονηθῶ ἀλλά γιά νά διακονήσω ».
Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀνάγκη ἀπό ἐργάτες. Ὁ Κύριος λέγει : « Ὁ θερισμός πολύς, οἱ ἐργάτες ὀλίγοι, παρακαλέσατε τόν Κύριο τοῦ θερισμοῦ νά στείλη ἐργάτες ». Ἐάν αὐτό δέν γίνει ἀλλοίμονόν μας.
Σέ ἕναν τοῖχο ἑνός σπιτιοῦ γράφτηκε ἀπό Ἀγγελικό χέρι. « Ὅτι ἦλθεν ἡ ἡμέρα ἡ μεγάλη τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καί τίς δύναται σταθῆναι ; ».
Ἡ εἰκόνα τοῦ ὀπισθόφυλλου
Ἕνας ἁγιογράφος ὁ ὁποῖος ἔμεινε στην Ἀθήνα πρίν ἀπό ἀρκετά χρόνια, ὁ κ. Χρῆστος Σιδέρης ἀπό τά Κύθηρα, εἶχε πάρει ἀπό μία ἐκκλησία, μία παλαιά ξύλινη πόρτα καί τήν εἶχε στό ἐργαστήριόν του. Μία ἡμέρα, παίρνει μία πνευματική πληροφορία, νά ἁγιογραφίση ἐπάνω σ’αὐτήν τήν πόρτα, τόν Ἅγιο Γεώργιο τόν Τροπαιοφόρο. Πράγματι τελείωσε τήν ἁγιογράφιση καί προσπαθοῦσε νά πωλήση αὐτή τήν εἰκόνα. Σέ ὅλους ἄρεσε ἀλλά κανένας δέν τήν ἀγόραζε.
Πρίν λίγα χρόνια, ἦρθε στήν Καλαμάτα. Μία ἡμέρα ἀκούει μία φωνή νά τοῦ λέγει. Νά πᾶς στόν Γεώργιο. Δέν ἤξερε σέ ποιόν Γεώργιο. Λίγες ἡμέρες μετά, ἀφ’ ὅτου ἄκουσε τή φωνή πῆγε στό ἐργαστήριόν του ἕνας ἄνθρωπος καί τοῦ μίλησε γιά τόν Ἅγιο Γεώργιο τοῦ Νεοχωρίου καί αὐτός ἐπισκέφθηκε τό μέρος αὐτό. Ἦταν καλοκαῖρι καί μεσημέρι ὅταν ἔφυγε ἀπό ἐκεῖ. Ὅταν ἔφθασε στό σπίτι του, ἔπεσε στό κρεββάτι του νά ξεκουρασθῆ. Τότε ἄκουσε μία φωνή νά τοῦ λέγει. Τώρα ξέρεις σέ ποιόν Γεώργιο νά πᾶς τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.
